سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 94 |
|
لَا يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۚ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً ۚ وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْرًا عَظِيمًا (95) |
آن گروه از مؤمناني که بدون بيماري جسمي [و نقص مالي، و عذر ديگر، از رفتن به جهاد خودداري کردند و] در خانه نشستند، با مجاهداني که در راه خدا با اموال و جان هايشان به جهاد برخاستند، يکسان نيستند. خدا کساني را که با اموال و جان هايشان جهاد مي کنند به مقام و مرتبه اي بزرگ بر خانه نشينان برتري بخشيده است. و هر يک [از اين دو گروه] را [به خاطر ايمان و عمل صالحشان] وعده پاداش نيک داده، و جهادکنندگان را بر خانه نشينانِ [بي عُذر] به پاداشي بزرگ برتري داده است. (95) |
دَرَجَاتٍ مِنْهُ وَمَغْفِرَةً وَرَحْمَةً ۚ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (96) |
به درجات و رتبه هايي، و آمرزش و رحمتي ويژه از سوي خود؛ و خدا همواره بسيار آمرزنده و مهربان است. (96) |
إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ ۖ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ ۚ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا ۚ فَأُولَٰئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (97) |
قطعاً کساني که [با ترک هجرت از ديار کفر، و ماندن زير سلطه کافران و مشرکان] بر خويش ستم کردند [هنگامي که] فرشتگانْ آنان را قبض روح مي کنند، به آنان مي گويند: [از نظر دين داري و زندگي] در چه حالي بوديد؟ مي گويند: ما در زمين، مستضعف بوديم. فرشتگان مي گويند: آيا زمين خدا وسيع و پهناور نبود تا در آن [از محيط شرک به ديار ايمان] مهاجرت کنيد؟! پس جايگاهشان دوزخ است و آن بد بازگشت گاهي است. (97) |
إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا (98) |
مگر مردان و زنان و کودکان مستضعفي که [براي نجات خود از محيط کفر و شرک] هيچ چاره اي ندارند، و راهي [براي هجرت] نمي يابند. (98) |
فَأُولَٰئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (99) |
پس اينانند که اميد است خدا از آنان درگذرد؛ و خدا همواره گذشت کننده و بسيار آمرزنده است. (99) |
۞ وَمَنْ يُهَاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَسَعَةً ۚ وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۗ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (100) |
و هر کس در راه خدا هجرت کند، اقامت گاه هاي فراوان و فراخيِ معيشت خواهد يافت. و کسي که از خانه خود به قصد مهاجرت به سوي خدا و پيامبرش بيرون رود، سپس مرگ او را دريابد، مسلماً پاداشش بر خداست؛ و خدا همواره بسيار آمرزنده و مهربان است. (100) |
وَإِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَنْ يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ إِنَّ الْكَافِرِينَ كَانُوا لَكُمْ عَدُوًّا مُبِينًا (101) |
و هنگامي که در روي زمين سفر مي کنيد، اگر بترسيد که کافران به شما آسيب و آزار رسانند، بر شما گناهي نيست که از نمازها [يِ چهار رکعتي خود، دو رکعت] بکاهيد؛ زيرا کافران همواره براي شما دشمني آشکارند. (101) |
|
(کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |