| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 143 |
|
| وَمَا لَكُمْ أَلَّا تَأْكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَقَدْ فَصَّلَ لَكُمْ مَا حَرَّمَ عَلَيْكُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَيْهِ ۗ وَإِنَّ كَثِيرًا لَيُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَيْرِ عِلْمٍ ۗ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِينَ (119) |
| چرا از آنچه نام خدا بر آن ذکر شده نمي‌خوريد (و بر خود حرام مي‌کنيد)؟ در صورتي که آنچه خدا بر شما حرام کرده به تفصيل بيان نموده جز آنچه به آن ناگزير مي‌شويد که باز حلال است. و بسياري از مردم به هواي نفس خود از روي جهل (ديگران را) به گمراهي کشند. همانا خدا به تجاوز کنندگان (از حدود) داناتر است. (119) |
| وَذَرُوا ظَاهِرَ الْإِثْمِ وَبَاطِنَهُ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَكْسِبُونَ الْإِثْمَ سَيُجْزَوْنَ بِمَا كَانُوا يَقْتَرِفُونَ (120) |
| و هر گناه و عمل زشت را در ظاهر و باطن ترک کنيد، که محققا کساني که کسب گناه کنند به زودي به کيفر آن خواهند رسيد. (120) |
| وَلَا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ ۗ وَإِنَّ الشَّيَاطِينَ لَيُوحُونَ إِلَىٰ أَوْلِيَائِهِمْ لِيُجَادِلُوكُمْ ۖ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّكُمْ لَمُشْرِكُونَ (121) |
| و از آنچه نام خدا بر آن ذکر نشده نخوريد که آن فسق و تبه کاري است. و اهريمنان سخت به دوستان و پيروان خود وسوسه کنند تا با شما به جدل و منازعه برخيزند. و اگر شما هم از آنان پيروي کنيد (مانند آنها) مشرک خواهيد شد. (121) |
| أَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْكَافِرِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (122) |
| و آيا کسي که مرده (جهل و ضلالت) بود ما او را زنده کرديم و به او روشني (علم و ديانت) داديم تا به آن روشني ميان مردم (سرافراز) رود مثل او مانند کسي است که در تاريکي‌ها (ي جهل) فرو رفته و از آن به در نتواند گشت؟ (آري) کردار بد کافران در نظرشان چنين جلوه‌گر شده است. (122) |
| وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ أَكَابِرَ مُجْرِمِيهَا لِيَمْكُرُوا فِيهَا ۖ وَمَا يَمْكُرُونَ إِلَّا بِأَنْفُسِهِمْ وَمَا يَشْعُرُونَ (123) |
| و همچنين ما قرار داديم که در هر دياري رؤساي بدکار ستمگر (با مردم آنجا) مکر انديشند، و در حقيقت مکر جز با خويشتن نمي‌کنند و به اين هم آگاه نيستند. (123) |
| وَإِذَا جَاءَتْهُمْ آيَةٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّىٰ نُؤْتَىٰ مِثْلَ مَا أُوتِيَ رُسُلُ اللَّهِ ۘ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ ۗ سَيُصِيبُ الَّذِينَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعَذَابٌ شَدِيدٌ بِمَا كَانُوا يَمْكُرُونَ (124) |
| و چون آيتي براي (هدايت) آنها آمد گفتند: ما ايمان نياوريم تا مانند آنچه به رسولان خدا داده شد به ما نيز داده شود. خدا بهتر مي‌داند که در کجا رسالت خود را مقرر دارد. به زودي مجرمان را خدا خوار سازد و عذابي سخت به واسطه مکري که مي‌انديشيدند بر آنان فرو فرستد. (124) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |