| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 144 |
|
| فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ ۖ وَمَنْ يُرِدْ أَنْ يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاءِ ۚ كَذَٰلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ (125) |
| پس هر که را خدا هدايت او خواهد قلبش را براي پذيرش اسلام باز و روشن گرداند و هر که را خواهد گمراه نمايد (به حال گمراهي واگذارد) دل او را از پذيرفتن ايمان تنگ و سخت گرداند که گويي مي‌خواهد از زمين بر فراز آسمان رود. اين چنين خدا آنان را که به حق نمي‌گروند مردود و پليد مي‌گرداند. (125) |
| وَهَٰذَا صِرَاطُ رَبِّكَ مُسْتَقِيمًا ۗ قَدْ فَصَّلْنَا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَذَّكَّرُونَ (126) |
| و اين راه خداي توست که مستقيم است. ما آيات (خود) را براي گروهي که بدان پند مي‌گيرند به خوبي روشن ساختيم. (126) |
| ۞ لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ ۖ وَهُوَ وَلِيُّهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (127) |
| آنها را نزد خدا دار سلامت و خانه آسايش است و خدا دوستدار و سرپرست آنهاست براي آنکه نيکوکار بودند. (127) |
| وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَمِيعًا يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَكْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ ۖ وَقَالَ أَوْلِيَاؤُهُمْ مِنَ الْإِنْسِ رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنَا بِبَعْضٍ وَبَلَغْنَا أَجَلَنَا الَّذِي أَجَّلْتَ لَنَا ۚ قَالَ النَّارُ مَثْوَاكُمْ خَالِدِينَ فِيهَا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۗ إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌ (128) |
| و (ياد آر) روزي که همه آنها را محشور مي‌کند (و به شياطين خطاب کند که) اي گروه جن، شما بسياري از انسانها را پيرو خود ساختيد. در آن حال دوستداران شياطين از جنس بشر گويند: پروردگارا، ما بعضي از (اضلال) بعضي ديگر بهره‌مند گرديده و به اجلي که معين نموده‌اي رسيديم. خدا گويد: آتش منزلگاه شماست و هميشه در آن خواهيد بود مگر آنچه خدا بخواهد (که برخي را بيرون آورد)، که پروردگار تو درست کردار و داناست. (128) |
| وَكَذَٰلِكَ نُوَلِّي بَعْضَ الظَّالِمِينَ بَعْضًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (129) |
| و همچنين ما برخي ستمکاران را بر بعض ديگر (به مخالفت) برگماريم به سبب آنچه کسب مي‌کردند. (129) |
| يَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آيَاتِي وَيُنْذِرُونَكُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَٰذَا ۚ قَالُوا شَهِدْنَا عَلَىٰ أَنْفُسِنَا ۖ وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَشَهِدُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا كَافِرِينَ (130) |
| (آن گاه خدا گويد) اي گروه جن و انس، مگر براي هدايت شما از جنس خود شما رسولاني نيامدند که آيات مرا براي شما مي‌خواندند و شما را از مواجه شدن با اين روز سخت مي‌ترساندند؟ آنها (با نهايت پشيماني) جواب دهند که ما (به جهالت و بدي) بر خود گواهي مي‌دهيم. و زندگاني دنيا آنها را مغرور ساخت و در آن حال (مي‌فهمند و) بر خود گواهي مي‌دهند که به راه کفر مي‌رفتند. (130) |
| ذَٰلِكَ أَنْ لَمْ يَكُنْ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَافِلُونَ (131) |
| اين (فرستادن رسل) براي اين است که خدا اهل دياري را تا (اتمام حجت نکرده و) آنها غافل و جاهل باشند به ستم هلاک نگرداند. (131) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |