| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 172 |
|
| وَإِذْ قَالَتْ أُمَّةٌ مِنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوْمًا ۙ اللَّهُ مُهْلِكُهُمْ أَوْ مُعَذِّبُهُمْ عَذَابًا شَدِيدًا ۖ قَالُوا مَعْذِرَةً إِلَىٰ رَبِّكُمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ (164) |
| و چون (پند و موعظه ناصحين در آنها اثري نکرد) جمعي از آن گروه گفتند: چرا قومي را که از جانب خدا به هلاک و يا به عذاب سخت محکومند باز موعظه مي‌کنيد؟ ناصحان گفتند: پند ما معذرت (و اتمام حجت) است از جانب پروردگارتان، و ديگر آنکه شايد (اثر کند و) تقوا پيشه کنند. (164) |
| فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ أَنْجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَأَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذَابٍ بَئِيسٍ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ (165) |
| و چون هر چه به آنها تذکر داده شد در آن غفلت ورزيدند ما هم آن جماعت را که از کار بد منع مي‌نمودند نجات بخشيديم و آنان را که ظلم و ستمکاري کردند به کيفر فسقشان به عذابي سخت گرفتار کرديم. (165) |
| فَلَمَّا عَتَوْا عَنْ مَا نُهُوا عَنْهُ قُلْنَا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِينَ (166) |
| پس چون سرکشي و تکبر کرده و آنچه ممنوع بود مرتکب شدند به آنها گفتيم به شکل بوزينه شويد و بسي دور و بازمانده از رحمت خدا باشيد. (166) |
| وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكَ لَيَبْعَثَنَّ عَلَيْهِمْ إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَنْ يَسُومُهُمْ سُوءَ الْعَذَابِ ۗ إِنَّ رَبَّكَ لَسَرِيعُ الْعِقَابِ ۖ وَإِنَّهُ لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (167) |
| و آن‌گاه که خداي تو اعلام نمود که تا روز قيامت کسي را به عقوبت و عذاب سخت بر آنها برانگيزد، که پروردگار تو همانا زود کيفر کننده (ستمکاران) و (به خلق) بسيار بخشنده و مهربان است. (167) |
| وَقَطَّعْنَاهُمْ فِي الْأَرْضِ أُمَمًا ۖ مِنْهُمُ الصَّالِحُونَ وَمِنْهُمْ دُونَ ذَٰلِكَ ۖ وَبَلَوْنَاهُمْ بِالْحَسَنَاتِ وَالسَّيِّئَاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (168) |
| و بني اسرائيل را در روي زمين به شعبي متفرق ساختيم، بعضي از آنها صالح و درستکارند و برخي فروتر از آنان (در درجه و منزلت)، و آنها را به خوشي‌ها و ناخوشي‌ها بيازموديم، باشد که (به حکم حق) بازگردند. (168) |
| فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ وَرِثُوا الْكِتَابَ يَأْخُذُونَ عَرَضَ هَٰذَا الْأَدْنَىٰ وَيَقُولُونَ سَيُغْفَرُ لَنَا وَإِنْ يَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِثْلُهُ يَأْخُذُوهُ ۚ أَلَمْ يُؤْخَذْ عَلَيْهِمْ مِيثَاقُ الْكِتَابِ أَنْ لَا يَقُولُوا عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ وَدَرَسُوا مَا فِيهِ ۗ وَالدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ (169) |
| پس از آنکه پيشينيانشان درگذشتند اخلاف و بازماندگانشان وارث کتاب آسماني شدند در حالي که متاع پست اين دنيا را برمي‌گزينند و گويند ما بخشيده خواهيم شد، و چنانچه مثل آن مال از متاع دنيا که يافتند باز (از هر راه حرام و خيانت) بيابند برگيرند. آيا از آنان پيمان کتاب آسماني گرفته نشد که به خدا جز حرف حق و سخن راست نسبت ندهند و آنچه در کتاب است درس گيرند؟ و منزل ابدي آخرت براي مردم پرهيزکار بسي بهتر است، آيا تعقل نمي‌کنيد؟ (169) |
| وَالَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتَابِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ (170) |
| و آنان که متوسل به کتاب آسماني شوند و نماز به پا دارند، ما اجر درستکاران را ضايع نخواهيم گذاشت. (170) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |