| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 191 |
|
| ثُمَّ يَتُوبُ اللَّهُ مِنْ بَعْدِ ذَٰلِكَ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ ۗ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ (27) |
| آن‌گاه خدا بعد از آن واقعه (جنگ حنين) از سر تقصير هر که مي‌خواهد (از مؤمناني که فرار کرده هر که توبه نمود، و از کافران هر که ايمان آورد) در مي‌گذرد و خداوند بسيار آمرزنده و مهربان است. (27) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ فَلَا يَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ بَعْدَ عَامِهِمْ هَٰذَا ۚ وَإِنْ خِفْتُمْ عَيْلَةً فَسَوْفَ يُغْنِيكُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ إِنْ شَاءَ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (28) |
| اي کساني که ايمان آورده‌ايد، محققا بدانيد که مشرکان نجس و پليدند و بعد از اين سال (که عهدشان به پايان مي‌رسد) نبايد قدم به مسجد الحرام گذارند و اگر (در اثر دور شدن تجارت و ثروت آنها از شما) از فقر مي‌ترسيد خدا اگر بخواهد شما را به فضل خود (از خلق و از مشرکان) بي‌نياز خواهد کرد، که خدا دانا و در کمال عنايت و حکمت است. (28) |
| قَاتِلُوا الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَلَا يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَلَا يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ حَتَّىٰ يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَنْ يَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ (29) |
| (اي اهل ايمان) با هر که از اهل کتاب (يهود و نصاري) که ايمان به خدا و روز قيامت نياورده و آنچه را خدا و رسولش حرام کرده حرام نمي‌دانند و به دين حق (و آيين اسلام) نمي‌گروند قتال و کارزار کنيد تا آن‌گاه که با دست خود با ذلت و تواضع جزيه دهند. (29) |
| وَقَالَتِ الْيَهُودُ عُزَيْرٌ ابْنُ اللَّهِ وَقَالَتِ النَّصَارَى الْمَسِيحُ ابْنُ اللَّهِ ۖ ذَٰلِكَ قَوْلُهُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ ۖ يُضَاهِئُونَ قَوْلَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَبْلُ ۚ قَاتَلَهُمُ اللَّهُ ۚ أَنَّىٰ يُؤْفَكُونَ (30) |
| و يهود گفتند: عُزَير پسر خداست و نصاري گفتند: مسيح پسر خداست! اين سخني است که تنها بر زبان مي‌رانند و با گفتار و کيش کافران مشرک پيشين نزديکي و مشابهت دارند، خدا آنها را هلاک و نابود کند! آنان را (از حق) به کجا مي‌گردانند؟! (30) |
| اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَالْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا إِلَٰهًا وَاحِدًا ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۚ سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ (31) |
| علماء و راهبان خود را (از ناداني) به مقام ربوبيت شناخته و خدا را نشناختند و نيز مسيح پسر مريم را (که متولد از مادر معين و حادث و مخلوق خداست) به الوهيت گرفتند در صورتي که مأمور نبودند جز آنکه خداي يکتايي را پرستش کنند که جز او خدايي نيست، که منزه و برتر از آن است که با او شريک قرار مي‌دهند. (31) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |