| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 195 |
|
| لَقَدِ ابْتَغَوُا الْفِتْنَةَ مِنْ قَبْلُ وَقَلَّبُوا لَكَ الْأُمُورَ حَتَّىٰ جَاءَ الْحَقُّ وَظَهَرَ أَمْرُ اللَّهِ وَهُمْ كَارِهُونَ (48) |
| از اين پيش (در جنگ خندق و احد) هم آنان در صدد فتنه‌گري بودند و کارها را به تو برعکس مي‌نمودند تا آن گاه که حق روي آورد و امر خدا آشکار گرديد (يعني اسلام را فتح نصيب کرد) در صورتي که آنها کمال کراهت را داشتند. (48) |
| وَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ ائْذَنْ لِي وَلَا تَفْتِنِّي ۚ أَلَا فِي الْفِتْنَةِ سَقَطُوا ۗ وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِيطَةٌ بِالْكَافِرِينَ (49) |
| و برخي از آن مردم منافق با تو گويند که به ما در جهاد اجازه معافي ده و ما را در آتش فتنه (و گناه نافرماني) ميفکن، آگاه باش که آنها خود به فتنه و امتحان در افتادند و همانا دوزخ به آن کافران احاطه دارد. (49) |
| إِنْ تُصِبْكَ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ ۖ وَإِنْ تُصِبْكَ مُصِيبَةٌ يَقُولُوا قَدْ أَخَذْنَا أَمْرَنَا مِنْ قَبْلُ وَيَتَوَلَّوْا وَهُمْ فَرِحُونَ (50) |
| اگر تو را حادثه‌اي خوش نصيب شود سخت بر آنها ناگوار آيد و اگر تو را زحمتي و رنجي پيش آيد (خوشحال شده و) گويند: ما در کار خود پيش‌بيني کرديم (که به جنگ نرفتيم)، و آنها باز مي‌گردند در حالي که شادند. (50) |
| قُلْ لَنْ يُصِيبَنَا إِلَّا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَنَا هُوَ مَوْلَانَا ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (51) |
| بگو: هرگز جز آنچه خدا براي ما خواسته به ما نخواهد رسيد، اوست مولاي ما، و البته اهل ايمان در هر حال بايد بر خدا توکل کنند. (51) |
| قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ ۖ وَنَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمْ أَنْ يُصِيبَكُمُ اللَّهُ بِعَذَابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَيْدِينَا ۖ فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَكُمْ مُتَرَبِّصُونَ (52) |
| بگو که آيا شما منافقان جز يکي از دو نيکويي (بهشت و يا فتح) چيزي مي‌توانيد بر ما انتظار بريد؟ ولي ما درباره شما منتظريم که از جانب خدا به عذابي سخت گرفتار شويد يا به دست ما هلاک شويد، بنابراين شما در انتظار باشيد که ما هم مترصد و منتظر هستيم. (52) |
| قُلْ أَنْفِقُوا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا لَنْ يُتَقَبَّلَ مِنْكُمْ ۖ إِنَّكُمْ كُنْتُمْ قَوْمًا فَاسِقِينَ (53) |
| بگو که شما (هر چه خواهيد) انفاق کنيد (صرف مخارج جنگ و تبليغات مزوّرانه کنيد) چه از روي ميل و چه کراهت، هرگز از شما پذيرفته نخواهد شد، زيرا (کار شما خودنمائي است و) شما مردمي بوده که سخت به فسق خو گرفته‌ايد. (53) |
| وَمَا مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقَاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللَّهِ وَبِرَسُولِهِ وَلَا يَأْتُونَ الصَّلَاةَ إِلَّا وَهُمْ كُسَالَىٰ وَلَا يُنْفِقُونَ إِلَّا وَهُمْ كَارِهُونَ (54) |
| و هيچ مانعي از قبول نفقات آنها نبود جز آنکه آنها به خدا و رسول او (باطنا) کافرند و نماز نگزارند جز به حال کسالت و انفاق نکنند جز آنکه سخت کراهت دارند. (54) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |