| سوره 10 | سوره مبارکه يونس | صفحه 211 |
|
| وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُمْ إِذَا لَهُمْ مَكْرٌ فِي آيَاتِنَا ۚ قُلِ اللَّهُ أَسْرَعُ مَكْرًا ۚ إِنَّ رُسُلَنَا يَكْتُبُونَ مَا تَمْكُرُونَ (21) |
| و ما هرگاه بر آدميان بعد از آنکه آنان را رنج و زياني رسيد رحمتي فرستيم آن‌گاه در محو آيات ما مکر و سياست به کار مي‌برند. بگو: مکر و سياست الهي سريعتر است، همانا رسولان ما (فرشتگان و قواي عالم) مکرهاي شما را مي‌نويسند. (21) |
| هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا كُنْتُمْ فِي الْفُلْكِ وَجَرَيْنَ بِهِمْ بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَفَرِحُوا بِهَا جَاءَتْهَا رِيحٌ عَاصِفٌ وَجَاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ ۙ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنْجَيْتَنَا مِنْ هَٰذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ (22) |
| اوست آن که شما را در برّ و بحر سير مي‌دهد تا آن‌گاه که در کشتي نشينيد و کشتي با باد ملايمي سرنشينان را به حرکت آرد و آنها بدان شادمان و خوشوقت باشند ناگاه باد تندي بر کشتي بوزد و سرنشينان از هر جانب به امواج خطر در افتند و خود را در ورطه هلاکت ببينند آن زمان خدا را به اخلاص و دين فطرت بخوانند که (بار الها) اگر ما را از اين خطر نجات بخشي ديگر هميشه شکر و سپاس تو خواهيم کرد. (22) |
| فَلَمَّا أَنْجَاهُمْ إِذَا هُمْ يَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ ۗ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا بَغْيُكُمْ عَلَىٰ أَنْفُسِكُمْ ۖ مَتَاعَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ ثُمَّ إِلَيْنَا مَرْجِعُكُمْ فَنُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (23) |
| اما پس از آنکه خدا از غرق نجاتشان داد باز در زمين به نا حق ظلم و ستمگري آغاز کنند. اي مردم شما هر ظلم و ستم کنيد منحصرا به نفس خويش کنيد در پي متاع فاني دنيا، آن‌گاه در آخرت به سوي ما باز مي‌گرديد و شما را به آنچه مي‌کرده‌ايد آگاه مي‌سازيم. (23) |
| إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّىٰ إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَيْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِيدًا كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ ۚ كَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (24) |
| محقّقا در مثل، زندگاني دنيا به آبي ماند که از آسمانها فرو فرستاديم تا به آن باران انواع مختلف گياه زمين از آنچه آدميان و حيوانات تغذيه کنند در هم رويند تا آن‌گاه که زمين (از خرمي و سبزي) به خود زيور بسته و آرايش کند و مردمش خود را بر آن قادر و متصرف پندارند ناگهان فرمان ما به شب يا روز در رسد و آن همه زيب و زيور زمين را دور کند و چنان خشک شود که گويي ديروز هيچ نبوده است. اين گونه آيات خود را به تفصيل براي اهل فکرت بيان مي‌کنيم. (24) |
| وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَىٰ دَارِ السَّلَامِ وَيَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ (25) |
| و خدا به سر منزل سعادت و سلامت مي‌خواند و هر که را مي‌خواهد به راه مستقيم هدايت مي‌کند. (25) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |