| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 225 |
|
| وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ ۚ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا ۚ إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَٰكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ (29) |
| اي قوم، من از شما در عوض هدايت ملک و مالي نمي‌خواهم، اجر من تنها بر خداست و من هرگز آن مردم با ايمان را از خود دور نمي‌کنم، که آنها به شرف ملاقات خدا مي‌رسند، ولي به نظر من شما خود مردم ناداني هستيد. (29) |
| وَيَا قَوْمِ مَنْ يَنْصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ طَرَدْتُهُمْ ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (30) |
| و اي قوم، اگر من آن مردم (پاک خداپرست) را از خود برانم (و خدا از من برنجد) به مدد که از خشم خدا نجات يابم؟ آيا پند نمي‌گيريد؟ (30) |
| وَلَا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزَائِنُ اللَّهِ وَلَا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَلَا أَقُولُ إِنِّي مَلَكٌ وَلَا أَقُولُ لِلَّذِينَ تَزْدَرِي أَعْيُنُكُمْ لَنْ يُؤْتِيَهُمُ اللَّهُ خَيْرًا ۖ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا فِي أَنْفُسِهِمْ ۖ إِنِّي إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ (31) |
| من شما را نمي‌گويم که خزائن خدا نزد من است و نه مدعيم که از علم غيب حق آگاهم و نه دعوي کنم که فرشته آسمانم و هرگز مؤمنان پاکي را که به چشم شما خوارند نخواهم گفت که خدا آنها را هيچ خيري نرساند، که خدا بر دلهاي با اخلاص آنها داناتر است که (آنها را عزيز و گرامي داشته و) اگر من آنها را خوار شمارم از ستمکاران عالم به شمار باشم. (31) |
| قَالُوا يَا نُوحُ قَدْ جَادَلْتَنَا فَأَكْثَرْتَ جِدَالَنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (32) |
| قوم گفتند: اي نوح، تو با ما جدل و گفتگوي بسيار کردي، اکنون اگر راست مي‌گويي بر ما عذابي که وعده مي‌دهي بيار. (32) |
| قَالَ إِنَّمَا يَأْتِيكُمْ بِهِ اللَّهُ إِنْ شَاءَ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ (33) |
| نوح گفت: آن وعده را اگر خدا خواهد به شما مي‌رساند و هيچ از آن مفرّي نداريد. (33) |
| وَلَا يَنْفَعُكُمْ نُصْحِي إِنْ أَرَدْتُ أَنْ أَنْصَحَ لَكُمْ إِنْ كَانَ اللَّهُ يُرِيدُ أَنْ يُغْوِيَكُمْ ۚ هُوَ رَبُّكُمْ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (34) |
| و اگر بخواهم شما را پند دهم ديگر پند و نصايح من سود نکند اگر خدا خواهد که شما را گمراه کند (يعني پس از اتمام حجت به تعليمات رسالت به حال گمراهي خود واگذارد)، او خداي شماست و به سوي او بازگردانده مي‌شويد. (34) |
| أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۖ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَعَلَيَّ إِجْرَامِي وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تُجْرِمُونَ (35) |
| آيا باز خواهند گفت که او از پيش خود اين سخنان (قرآن) را فرا بافته؟ بگو: اگر چنين باشد عقوبت آن گناه بر من است (نه بر شما) و من از (کفر و) گناه شما بيزارم. (35) |
| وَأُوحِيَ إِلَىٰ نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ فَلَا تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ (36) |
| و به نوح وحي شد که جز همين عده که ايمان آورده‌اند ديگر ابدا هيچ کس از قومت ايمان نخواهد آورد، پس تو بر کفر و عصيان اين مردم لجوج محزون مباش. (36) |
| وَاصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنَا وَوَحْيِنَا وَلَا تُخَاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا ۚ إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ (37) |
| و به ساختن کشتي در حضور و مشاهده ما و به دستور ما مشغول شو و درباره ستمکاران که البته بايد غرق شوند ديگر با من سخن مگوي. (37) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |