| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 233 |
|
| يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ ۖ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ (98) |
| فرعون پيروان خود را در قيامت پيشوايي کند و آنها را (با خود) به آتش دوزخ در افکند، که بسيار بد ورودگاه و منزلگاهي است. (98) |
| وَأُتْبِعُوا فِي هَٰذِهِ لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ (99) |
| و فرعونيان را در اين جهان بد لعنتي در پي است و آن بد عطا و بخششي است. (99) |
| ذَٰلِكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْقُرَىٰ نَقُصُّهُ عَلَيْكَ ۖ مِنْهَا قَائِمٌ وَحَصِيدٌ (100) |
| (اي رسول ما) اين بعضي از اخبار ديار ستمکاران است که بر تو حکايت مي‌کنيم که برخي از آن ديار هنوز معمور است و برخي ديگر شهرها داس مرگ اهلش را درو کرد. (100) |
| وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ۖ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ لَمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ (101) |
| و آنها که به هلاکت رسيدند نه ما بر آنها بلکه خود بر خويشتن ستم کردند و هنگامي که امر (قهر) خداي تو بر هلاکشان در رسيد همه خدايان باطلي که غير خدا مي‌پرستيدند هيچ دفع هلاکت از آنان ننمودند و جز بر خسران و تباهي آنها نيفزودند. (101) |
| وَكَذَٰلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَىٰ وَهِيَ ظَالِمَةٌ ۚ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (102) |
| و اين گونه است مؤاخذه پروردگارت هرگاه بخواهد ديار ستمکاران را ويران کند، که انتقام و مؤاخذه خدا بسيار دردناک و شديد است. (102) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِمَنْ خَافَ عَذَابَ الْآخِرَةِ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوْمٌ مَشْهُودٌ (103) |
| همانا در اين هلاک بدکاران آيت و عبرتي است بر آن کس که از عذاب روز محشر بترسد که روز محشر روزي است که همه خلق را در آن جمع آورند و آن روز، روز حضور همگان است. (103) |
| وَمَا نُؤَخِّرُهُ إِلَّا لِأَجَلٍ مَعْدُودٍ (104) |
| و ما آن روز را به تأخير نيفکنيم جز تا وقتي که (در علم ما) معين است. (104) |
| يَوْمَ يَأْتِ لَا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَسَعِيدٌ (105) |
| در آن روز که فرا رسد هيچ کس جز به فرمان خدا سخن نگويد، پس برخي شقي و بد روزگارند و بعضي سعيد و خوشوقت. (105) |
| فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ (106) |
| اما اهل شقاوت همه در آتش دوزخند در حالي که سخت آه و ناله حسرت و عربده مي‌کشند. (106) |
| خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ (107) |
| آنها در آتش دوزخ تا آسمان و زمين باقي است مخلّدند مگر آنچه مشيّت پروردگار تو باشد، که البته خدا هر چه خواهد مي‌کند. (107) |
| ۞ وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۖ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ (108) |
| و اما اهل سعادت هم تمام در بهشت ابد تا آسمان و زمين باقي است مخلّدند مگر آنچه مشيّت پروردگار تو باشد، که عطايي ابدي و نامقطوع است. (108) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |