| سوره 14 | سوره مبارکه ابراهيم | صفحه 256 |
|
| وَإِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ أَنْجَاكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذَابِ وَيُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءَكُمْ ۚ وَفِي ذَٰلِكُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظِيمٌ (6) |
| و (اي رسول ما) ياد کن وقتي که موسي به قوم خود گفت: به خاطر آوريد اين نعمت بزرگ خدا را بر خودتان که شما را از فرعونيان نجات داد که آنها شما را به ظلم و شکنجه سخت مي‌افکندند و پسرانتان را کشته و دخترانتان را (به ذلت و بيچارگي) زنده مي‌گذاشتند و در اين امور ابتلا و امتحان بزرگي از جانب خدايتان بر شما بود. (6) |
| وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ۖ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ (7) |
| و (باز به خاطر آريد) وقتي که خدا اعلام فرمود که شما بندگان اگر شکر نعمت به جاي آريد بر نعمت شما مي‌افزايم و اگر کفران کنيد عذاب من بسيار سخت است. (7) |
| وَقَالَ مُوسَىٰ إِنْ تَكْفُرُوا أَنْتُمْ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا فَإِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ (8) |
| و (باز به ياد آريد که) موسي گفت: اگر شما و همه اهل زمين يک مرتبه کافر شويد خدا (از همه) بي‌نياز و ستوده صفات است. (8) |
| أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَبَأُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ ۛ وَالَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ ۛ لَا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ ۚ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْوَاهِهِمْ وَقَالُوا إِنَّا كَفَرْنَا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ وَإِنَّا لَفِي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونَنَا إِلَيْهِ مُرِيبٍ (9) |
| آيا اخبار بسياري از پيشينيان شما مانند قوم نوح و عاد و ثمود و اقوام بعد از اينها که جز خدا کسي بر احوالشان آگاه نيست به شما نرسيده که پيغمبرانشان آيات و معجزات روشن بر آنها آوردند و آنها (از تعجب و خشم) دست به دهان فرو برده مي‌گفتند که ما به هر چه شما پيغمبران مأمور تبليغ آن هستيد کافريم و هم در آنچه شما ما را بدان دعوت مي‌کنيد شک و ترديد داريم. (9) |
| ۞ قَالَتْ رُسُلُهُمْ أَفِي اللَّهِ شَكٌّ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرَكُمْ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ قَالُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا تُرِيدُونَ أَنْ تَصُدُّونَا عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُنَا فَأْتُونَا بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ (10) |
| رسولان در جواب آنها گفتند: آيا در خدا که آفريننده آسمانها و زمين است شک توانيد کرد؟ خدايي که شما را به مغفرت و آمرزش از گناهانتان مي‌خواند و مي‌خواهد به اجل معين و عمر طبيعي برساند. باز کافران گفتند: ما شما (پيغمبران) را مثل خود بشري بيشتر نمي‌دانيم که مي‌خواهيد ما را از آنچه پدران ما مي‌پرستيدند منع کنيد، پس (اگر به راستي پيغمبر هستيد) براي ما حجت و معجزي آشکار (که ما را مجبور به ايمان کند) بياوريد. (10) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |