| سوره 18 | سوره مبارکه الكهف | صفحه 301 |
|
| فَلَمَّا جَاوَزَا قَالَ لِفَتَاهُ آتِنَا غَدَاءَنَا لَقَدْ لَقِينَا مِنْ سَفَرِنَا هَٰذَا نَصَبًا (62) |
| پس چون که از آن مکان بگذشتند موسي به شاگردش گفت: چاشت ما را بياور که ما در اين سفر رنج بسيار ديديم. (62) |
| قَالَ أَرَأَيْتَ إِذْ أَوَيْنَا إِلَى الصَّخْرَةِ فَإِنِّي نَسِيتُ الْحُوتَ وَمَا أَنْسَانِيهُ إِلَّا الشَّيْطَانُ أَنْ أَذْكُرَهُ ۚ وَاتَّخَذَ سَبِيلَهُ فِي الْبَحْرِ عَجَبًا (63) |
| وي گفت: در نظر داري آنجا که بر سر سنگي منزل گرفتيم؟ من (آنجا) ماهي را فراموش کردم و آن را جز شيطان از يادم نبرد و شگفت آنکه ماهي بريان راه دريا گرفت و برفت. (63) |
| قَالَ ذَٰلِكَ مَا كُنَّا نَبْغِ ۚ فَارْتَدَّا عَلَىٰ آثَارِهِمَا قَصَصًا (64) |
| موسي گفت: آنجا همان مقصدي است که ما در طلب آن بوديم، و از آن راهي که آمدند به آنجا برگشتند. (64) |
| فَوَجَدَا عَبْدًا مِنْ عِبَادِنَا آتَيْنَاهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَعَلَّمْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْمًا (65) |
| در آنجا بنده‌اي از بندگان خاص ما را يافتند که او را رحمت و لطف خاصي از نزد خود عطا کرديم و هم از نزد خود وي را علم (لدنّي و اسرار غيب الهي) آموختيم. (65) |
| قَالَ لَهُ مُوسَىٰ هَلْ أَتَّبِعُكَ عَلَىٰ أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْدًا (66) |
| موسي به آن شخص دانا (و خضر زمان) گفت: آيا من تبعيت (و خدمت) تو کنم تا از علم لدنّي خود مرا بياموزي؟ (66) |
| قَالَ إِنَّكَ لَنْ تَسْتَطِيعَ مَعِيَ صَبْرًا (67) |
| آن عالم پاسخ داد که تو هرگز نمي‌تواني که (تحمل اسرار کرده و) با من صبر پيشه کني. (67) |
| وَكَيْفَ تَصْبِرُ عَلَىٰ مَا لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْرًا (68) |
| و چگونه صبر تواني کرد بر چيزي که از علم آن آگهي کامل نيافته‌اي؟ (68) |
| قَالَ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ صَابِرًا وَلَا أَعْصِي لَكَ أَمْرًا (69) |
| موسي گفت: به خواست خدا مرا با صبر و تحمل خواهي يافت و هرگز در هيچ امر با تو مخالفت نخواهم کرد. (69) |
| قَالَ فَإِنِ اتَّبَعْتَنِي فَلَا تَسْأَلْنِي عَنْ شَيْءٍ حَتَّىٰ أُحْدِثَ لَكَ مِنْهُ ذِكْرًا (70) |
| آن عالم گفت: پس اگر تابع من شدي ديگر از هر چه من کنم هيچ سؤال مکن تا وقتي که من خود تو را از آن راز آگاه سازم. (70) |
| فَانْطَلَقَا حَتَّىٰ إِذَا رَكِبَا فِي السَّفِينَةِ خَرَقَهَا ۖ قَالَ أَخَرَقْتَهَا لِتُغْرِقَ أَهْلَهَا لَقَدْ جِئْتَ شَيْئًا إِمْرًا (71) |
| سپس هر دو با هم برفتند تا وقتي که در کشتي سوار شدند. آن عالم کشتي را بشکست، موسي گفت: اي مرد، آيا کشتي شکستي تا اهل آن را به دريا غرق کني؟! بسيار کار منکر و شگفتي به جاي آوردي. (71) |
| قَالَ أَلَمْ أَقُلْ إِنَّكَ لَنْ تَسْتَطِيعَ مَعِيَ صَبْرًا (72) |
| گفت: آيا من نگفتم که هرگز ظرفيت و توانايي آنکه با من صبر کني نداري؟ (72) |
| قَالَ لَا تُؤَاخِذْنِي بِمَا نَسِيتُ وَلَا تُرْهِقْنِي مِنْ أَمْرِي عُسْرًا (73) |
| موسي گفت: (اين يک بار) بر من مگير که شرط خود را فراموش کردم و مرا تکليف سخت طاقت فرسا نفرما. (73) |
| فَانْطَلَقَا حَتَّىٰ إِذَا لَقِيَا غُلَامًا فَقَتَلَهُ قَالَ أَقَتَلْتَ نَفْسًا زَكِيَّةً بِغَيْرِ نَفْسٍ لَقَدْ جِئْتَ شَيْئًا نُكْرًا (74) |
| و باز هم روان شدند تا به پسري برخوردند، او پسر را (بي‌گفتگو) به قتل رسانيد. باز موسي گفت: آيا نفس محترمي که کسي را نکشته بود بي‌گناه کشتي؟ همانا کار بسيار منکر و ناپسندي کردي. (74) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |