| سوره 18 | سوره مبارکه الكهف | صفحه 304 |
|
| قَالَ هَٰذَا رَحْمَةٌ مِنْ رَبِّي ۖ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ رَبِّي جَعَلَهُ دَكَّاءَ ۖ وَكَانَ وَعْدُ رَبِّي حَقًّا (98) |
| ذو القرنين گفت که اين (قدرت و تمکن بر بستن سد) لطف و رحمتي از خداي من است و آن‌گاه که وعده خداي من فرا رسد (که روز قيامت يا روز ظهور حضرت ولي اللّه اعظم است) آن سد را متلاشي و هموار با زمين گرداند و البته وعده خداي من محقق و راست است. (98) |
| ۞ وَتَرَكْنَا بَعْضَهُمْ يَوْمَئِذٍ يَمُوجُ فِي بَعْضٍ ۖ وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَجَمَعْنَاهُمْ جَمْعًا (99) |
| و روز آن وعده که فرا رسد (طايفه يأجوج و مأجوج يا) همه خلايق محشر چون موج مضطرب و سرگردان باشند و درهم آميزند، و نفخه صور دميده شود و همه خلق را در صحراي قيامت جمع آريم. (99) |
| وَعَرَضْنَا جَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ لِلْكَافِرِينَ عَرْضًا (100) |
| و در آن روز دوزخ را (که انکار مي‌کردند) آشکار به کافران بنماييم. (100) |
| الَّذِينَ كَانَتْ أَعْيُنُهُمْ فِي غِطَاءٍ عَنْ ذِكْرِي وَكَانُوا لَا يَسْتَطِيعُونَ سَمْعًا (101) |
| آن کافراني که بر چشم (قلب) شان پرده (غفلت) بود و از ياد من غافل بودند و (از فرط هواي نفس) هيچ توانايي بر شنيدن (آيات و کلمه الهي) نداشتند. (101) |
| أَفَحَسِبَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنْ يَتَّخِذُوا عِبَادِي مِنْ دُونِي أَوْلِيَاءَ ۚ إِنَّا أَعْتَدْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ نُزُلًا (102) |
| آيا کافران پندارند که بندگان من (چون فرشتگان و حضرت مسيح) را به جاي من دوست و ياور خود مي‌گيرند؟! ما براي کافران دوزخ را منزلگاه قرار داده‌ايم. (102) |
| قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا (103) |
| بگو که آيا مي‌خواهيد شما را بر زيانکارترين مردم آگاه سازيم؟ (103) |
| الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا (104) |
| (زيانکارترين مردم) آنها هستند که (عمر و) سعي‌شان در راه دنياي فاني تباه گرديد و به خيال باطل مي‌پنداشتند که نيکوکاري مي‌کنند. (104) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَلِقَائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْنًا (105) |
| همين دنيا طلبانند که به آيات خداي خود کافر شدند و (روز) ملاقات خدا را انکار کردند، لذا اعمالشان همه تباه گشته و روز قيامت آنها را هيچ وزن و ارزشي نخواهيم داد. (105) |
| ذَٰلِكَ جَزَاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِمَا كَفَرُوا وَاتَّخَذُوا آيَاتِي وَرُسُلِي هُزُوًا (106) |
| اين است که اينان چون کافر شده و آيات و پيمبران مرا استهزاء کردند به آتش دوزخ کيفر خواهند يافت. (106) |
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَانَتْ لَهُمْ جَنَّاتُ الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا (107) |
| آنان که به خدا ايمان آورده و نيکوکار شدند البته آنها در بهشت فردوس منزل خواهند يافت. (107) |
| خَالِدِينَ فِيهَا لَا يَبْغُونَ عَنْهَا حِوَلًا (108) |
| هميشه در آن بهشت ابد منزل يافته و هرگز از آنجا انتقال نخواهند يافت. (108) |
| قُلْ لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا (109) |
| بگو که اگر دريا براي (نوشتن) کلمات پروردگار من مرکب شود پيش از آنکه کلمات پروردگارم به آخر رسد دريا خشک خواهد شد هر چند دريايي ديگر باز ضميمه آن کنيم (يعني عوالم وجود که کلمات تکويني الهي است بي‌حد و نامتناهي است). (109) |
| قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا (110) |
| بگو: جز اين نيست که من مانند شما بشري هستم (دعوي احاطه به جهان‌هاي نامتناهي و کليه کلمات الهي نکنم، تنها فرق من با شما اين است) که به من وحي مي‌رسد که خداي شما خداي يکتاست، پس هر کس به لقاي (رحمت) پروردگارش اميدوار است بايد نيکوکار شود و هرگز در پرستش خدايش احدي را با او شريک نگرداند. (110) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |