| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 316 |
|
| قَالُوا يَا مُوسَىٰ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَإِمَّا أَنْ نَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَلْقَىٰ (65) |
| ساحران گفتند: اي موسي تو نخست به کار خواهي پرداخت يا ما اول بساط خود بيفکنيم؟ (65) |
| قَالَ بَلْ أَلْقُوا ۖ فَإِذَا حِبَالُهُمْ وَعِصِيُّهُمْ يُخَيَّلُ إِلَيْهِ مِنْ سِحْرِهِمْ أَنَّهَا تَسْعَىٰ (66) |
| موسي گفت: شما اول بساط خود درافکنيد، (آنها بساط خويش افکندند) که ناگاه در اثر سحر آنان رسنها و چوبهاشان پنداشتي در نظر به جنبش و رفتار آمد. (66) |
| فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُوسَىٰ (67) |
| در آن حال موسي در دل خويش سخت بترسيد (که مبادا امر بر مردم مشتبه شود و ميان سحر ساحران با معجز موسي فرق نگذارند و حجت او بر خلق آشکار نگردد). (67) |
| قُلْنَا لَا تَخَفْ إِنَّكَ أَنْتَ الْأَعْلَىٰ (68) |
| ما گفتيم: مترس که تو البته هميشه غلبه و برتري خواهي داشت. (68) |
| وَأَلْقِ مَا فِي يَمِينِكَ تَلْقَفْ مَا صَنَعُوا ۖ إِنَّمَا صَنَعُوا كَيْدُ سَاحِرٍ ۖ وَلَا يُفْلِحُ السَّاحِرُ حَيْثُ أَتَىٰ (69) |
| و اينک عصايي که در دست داري بيفکن تا (اژدها شود و يکباره) بساط سحر و ساحري اينان را فرو بلعد، که کار اينان حيله ساحري بيش نيست و ساحر هر جا رود (و هر چه کند) هرگز فلاح و فيروزي نخواهد يافت. (69) |
| فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سُجَّدًا قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ هَارُونَ وَمُوسَىٰ (70) |
| پس همه ساحران به سجده افتاده و گفتند: ما به خداي موسي و هارون ايمان آورديم. (70) |
| قَالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ ۖ فَلَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ فِي جُذُوعِ النَّخْلِ وَلَتَعْلَمُنَّ أَيُّنَا أَشَدُّ عَذَابًا وَأَبْقَىٰ (71) |
| فرعون گفت: شما چرا پيش از آنکه من اجازه دهم به موسي ايمان آورديد؟ معلوم است که او در سحر معلم شما بوده، باري من شما را دست و پا بر خلاف يکديگر مي‌برم و بر تنه نخلهاي خرما به دار مي‌آويزم و خواهيد دانست که عذاب (من و موسي) کدام سخت‌تر و پاينده‌تر است. (71) |
| قَالُوا لَنْ نُؤْثِرَكَ عَلَىٰ مَا جَاءَنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالَّذِي فَطَرَنَا ۖ فَاقْضِ مَا أَنْتَ قَاضٍ ۖ إِنَّمَا تَقْضِي هَٰذِهِ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (72) |
| ساحران به فرعون پاسخ دادند که ما تو را هرگز بر اين معجزات آشکار که به ما آمده و بر خدايي که ما را آفريده مقدم نخواهيم داشت، پس در حق ما هر چه تواني بکن که هر ظلمي کني همين حيات دو روزه دنياست. (72) |
| إِنَّا آمَنَّا بِرَبِّنَا لِيَغْفِرَ لَنَا خَطَايَانَا وَمَا أَكْرَهْتَنَا عَلَيْهِ مِنَ السِّحْرِ ۗ وَاللَّهُ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ (73) |
| ما به راستي به خداي خود ايمان آورديم تا از خطاهاي ما درگذرد و گناه سحري که تو ما را به اجبار بر آن داشتي ببخشد، و (لطف و مغفرت) خدا بهتر و پاينده‌تر (از حيات فاني دنيا) است. (73) |
| إِنَّهُ مَنْ يَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِمًا فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَىٰ (74) |
| که همانا هر کس به خداي خود طاغي و گنهکار وارد شود جزاء او جهنّم است که در آنجا نه بميرد (تا از عذاب برهد) و نه زنده شود (که از لذت زندگي برخوردار باشد). (74) |
| وَمَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِنًا قَدْ عَمِلَ الصَّالِحَاتِ فَأُولَٰئِكَ لَهُمُ الدَّرَجَاتُ الْعُلَىٰ (75) |
| و هر کس به خداي خود مؤمن باشد و با اعمال صالح بر او وارد شود اجر آنها هم عالي‌ترين درجات بهشتي است. (75) |
| جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ وَذَٰلِكَ جَزَاءُ مَنْ تَزَكَّىٰ (76) |
| آن بهشتهاي عدني که دائم زير درختانش نهرها جاري است و تا ابد در آنجا (از نعمت و حيات برخوردار) هستند و آن بهشت پاداش کسي است که خود را (از کفر و عصيان و شرک و طغيان) پاک و پاکيزه گرداند. (76) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |