| سوره 21 | سوره مبارکه الانبياء | صفحه 325 |
|
| وَإِذَا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَهُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمَٰنِ هُمْ كَافِرُونَ (36) |
| و کافران هنگام ملاقات تو، تو را جز به استهزاء نگرفته (و گويند) آيا اين شخص است که بتان را که خدايان شما هستند (به اهانت و بدي) ياد مي‌کند؟ و (اي رسول ما بدان که) محققا آنها به ذکر خداي مهربان (و کتاب و آيات او) کافر هستند. (36) |
| خُلِقَ الْإِنْسَانُ مِنْ عَجَلٍ ۚ سَأُرِيكُمْ آيَاتِي فَلَا تَسْتَعْجِلُونِ (37) |
| آدمي در خلقت و طبيعت بسيار شتابکار است، (اي مردم) ما آيات (قدرت و حکمت بالغه) خود را به زودي به شما مي‌نمايانيم (و شما را عذاب مي‌کنيم) پس تعجيل مداريد. (37) |
| وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (38) |
| و کافران مي‌گويند: اين وعده قيامت اگر راست مي‌گوييد کي خواهد بود؟ (38) |
| لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ كَفَرُوا حِينَ لَا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَلَا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (39) |
| اگر کافران بدانند وقتي که آتش دوزخ هر طرف از پيش روي و پشت سر به آنها احاطه مي‌کند که نه خود دفع آن توانند و نه از سوي کسي ياري شوند (آن وقت از قيامت آگاه مي‌شوند و ديگر درخواست عذاب نکنند). (39) |
| بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ (40) |
| بلکه واقعه مرگ و قيامت ناگهاني فرا رسد و آنها را مبهوت و حيران کند که نه قدرت بر رد آن داشته و نه بر تأخير آن مهلتي توانند يافت. (40) |
| وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَحَاقَ بِالَّذِينَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (41) |
| و همانا به رسولان پيش از تو نيز بسيار تمسخر و استهزاء شد تا آنکه کيفر آن استهزاء به آن استهزا کنندگان احاطه کرد. (41) |
| قُلْ مَنْ يَكْلَؤُكُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَٰنِ ۗ بَلْ هُمْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ (42) |
| بگو: کيست که شما را در شب و روز از (قهر) خداي مهربان محافظت مي‌کند؟ بلکه اين مردم از ياد خداي خود اعراض مي‌کنند. (42) |
| أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنَا ۚ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ وَلَا هُمْ مِنَّا يُصْحَبُونَ (43) |
| آيا براي اين مشرکان غير ما خداياني هست که بتوانند عذاب ما را از اينان منع کنند در صورتي که نه آن خدايان قدرت بر دفاع از خود دارند و نه آنها از سوي ما همراهي و حمايت شوند؟ (43) |
| بَلْ مَتَّعْنَا هَٰؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ ۗ أَفَلَا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ (44) |
| بلکه تنها ماييم که اين مردم و پدران پيشينشان را متمتّع (به نعمتهاي دنيا) کرديم تا آنکه عمر دراز کردند، آيا مردم نمي‌بينند که ماييم که اراده کنيم و زمين (و اهلش) را از هر طرف (به مرگ و فنا) مي‌کاهيم، آيا اين خلق (عاجز بر ما) غلبه توانند کرد؟ (44) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |