| سوره 34 | سوره مبارکه سبا | صفحه 431 |
|
| وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ ۚ حَتَّىٰ إِذَا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّكُمْ ۖ قَالُوا الْحَقَّ ۖ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ (23) |
| و شفاعت کسي نزد خدا هم جز آن که خدا به او اذن شفاعت داده سودمند نيست (پس از اينان چشم شفاعت مداريد و خاصّان و انبياء را در دنيا و آخرت شفيع خود قرار دهيد) تا چون (آن خاصان) از دلهاشان اضطراب (جلال و سطوت الهي) بر طرف شود پرسند: خداي شما (در باب شفاعت) چه فرمود؟ پاسخ دهند که حقّ (و درستکاري و شفاعت مؤمنان نه مشرکان و منافقان) فرمود، و اوست خداي بلند مرتبه بزرگوار (و هيچ کس را جرأت مخالفت امرش نيست). (23) |
| ۞ قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ قُلِ اللَّهُ ۖ وَإِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلَىٰ هُدًى أَوْ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (24) |
| بگو: آن که از (نعم) آسمانها و زمين به شما روزي مي‌دهد کيست؟ بگو: آن خداست، و ما (که موحديم) يا شما (که مشرکيد) کدام در هدايت يا ضلالتيم (به زودي معلوم شما خواهد شد). (24) |
| قُلْ لَا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَمْنَا وَلَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ (25) |
| باز بگو: (خدا داور عدل است، پس) شما مسئول جرم ما نبوده و ما هم مسئول کردار زشت شما هرگز نخواهيم بود. (25) |
| قُلْ يَجْمَعُ بَيْنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ يَفْتَحُ بَيْنَنَا بِالْحَقِّ وَهُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِيمُ (26) |
| باز بگو که خدا بين همه ما جمع کند آن گاه ميان ما به حق، فتح و داوري خواهد فرمود و اوست که عقده گشا (ي مشکلات) و دانا (ي اسرار عالم) است. (26) |
| قُلْ أَرُونِيَ الَّذِينَ أَلْحَقْتُمْ بِهِ شُرَكَاءَ ۖ كَلَّا ۚ بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (27) |
| باز بگو: شما به من آنان را که به عنوان شريک به خدا بستيد نشان دهيد (چه قدرت و اثري در عالم دارند؟) هيچ و هرگز، بلکه خداست آن که مقتدر (بر جهان) و با علم و حکمت (در ايجاد) است. (27) |
| وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (28) |
| و ما تو را جز براي اينکه عموم بشر را (به رحمت خدا) بشارت دهي و (از عذابش) بترساني نفرستاديم، و ليکن اکثر مردم (از اين حقيقت) آگاه نيستند. (28) |
| وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (29) |
| و (کافران) مي‌گويند: پس اين وعده قيامتي که شما پيغمبران مي‌دهيد اگر راست مي‌گوييد که خواهد بود؟ (29) |
| قُلْ لَكُمْ مِيعَادُ يَوْمٍ لَا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ (30) |
| بگو: وعده گاه شما روزي است که ساعتي از آن تقديم و تأخير نخواهيد داشت. (30) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهَٰذَا الْقُرْآنِ وَلَا بِالَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ ۗ وَلَوْ تَرَىٰ إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ يَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَىٰ بَعْضٍ الْقَوْلَ يَقُولُ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لَوْلَا أَنْتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ (31) |
| و کافران مشرک گفتند: ما هرگز به اين قرآن و به کتابهايي که پيش از اين فرستاده‌اند (از تورات و انجيل و زبور و غيره) ايمان نخواهيم آورد. (واي بر آنها) و اگر روزي که آن ستمکاران را در پيشگاه خدا باز داشته‌اند مشاهده کني در حالي که با يکديگر به خصومت و گفتگو برخاسته و ضعيفان تابع به رؤساي گردنکش خطاب کنند که اگر اغواي شما نبود ما البته ايمان مي‌آورديم! (31) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |