| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 94 |
|
| لَا يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۚ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً ۚ وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْرًا عَظِيمًا (95) |
| هرگز مؤمناني که بدون عذر از جهاد بازنشستند با آنان که به مال و جان در راه خدا جهاد کنند يکسان نخواهند بود، خدا مجاهدان (فداکار) به مال و جان را بر بازنشستگان (از جهاد) بلندي و برتري بخشيده و همه (اهل ايمان) را وعده پاداش نيکو فرموده، و خداوند مجاهدان را بر بازنشستگان به اجر و ثوابي بزرگ برتري داده است. (95) |
| دَرَجَاتٍ مِنْهُ وَمَغْفِرَةً وَرَحْمَةً ۚ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (96) |
| (اين) درجات و بخشايش و رحمت اوست و خدا آمرزنده و مهربان است. (96) |
| إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ ۖ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ ۚ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا ۚ فَأُولَٰئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (97) |
| آنان که فرشتگان، جانشان را در حالي که ظالم به خود بوده‌اند مي‌گيرند، از آنها پرسند که در چه کار بوديد؟ پاسخ دهند که ما در روي زمين مردمي ضعيف و ناتوان بوديم. فرشتگان گويند: آيا زمين خدا پهناور نبود که در آن هجرت کنيد؟! و مأواي ايشان جهنم است و آن بد جايگاه بازگشتي است. (97) |
| إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا (98) |
| مگر آن گروه از مردان و زنان و کودکان که ناتوان بودند و گريز و چاره‌اي برايشان ميسّر نبود و راهي (به نجات خود) نمي‌يافتند. (98) |
| فَأُولَٰئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا (99) |
| آنها اميدوار به عفو و بخشش خدا باشند، که خدا گناهشان را مي‌بخشد و خدا بخشنده و آمرزنده است. (99) |
| ۞ وَمَنْ يُهَاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَسَعَةً ۚ وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۗ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا (100) |
| و هر کس در راه خدا (از وطن خويش) هجرت کند در زمين براي آسايش و گشايش امورش جايگاه بسيار خواهد يافت، و هر گاه کسي از خانه خويش براي هجرت به سوي خدا و رسول بيرون آيد و در سفر، مرگ وي فرا رسد اجر و ثواب چنين کسي بر خداست و خدا پيوسته آمرزنده و مهربان است. (100) |
| وَإِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَنْ يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ إِنَّ الْكَافِرِينَ كَانُوا لَكُمْ عَدُوًّا مُبِينًا (101) |
| و هنگامي که در سفر باشيد باکي بر شما نيست که نماز را کوتاه به جاي آريد (چهار رکعت را دو رکعت کنيد) هر گاه بيم آن داشته باشيد که کافران شما را به رنج و هلاکت اندازند، که دشمني کفار نسبت به شما کاملاً آشکار است. (101) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |