| سوره 89 | سوره مبارکه الفجر | صفحه 594 |
|
| يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي (24) |
| (با حسرت و ندامت) گويد: اي کاش براي زندگاني ابدي امروزم کار خيري انجام مي‌دادم. (24) |
| فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ (25) |
| و آن روز به مانند عذاب خدا هيچ کس عذاب نکند. (25) |
| وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ (26) |
| و به مانند به بند هلاک کشيدن او هيچ کس به بند نکشد. (26) |
| يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (27) |
| (آن هنگام به اهل ايمان خطاب لطف رسد که) اي نفس (قدسي) مطمئن و دل آرام. (27) |
| ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً (28) |
| به حضور پروردگارت باز آي که تو خشنود به (نعمتهاي ابدي) او و او راضي از توست. (28) |
| فَادْخُلِي فِي عِبَادِي (29) |
| باز آي و در صف بندگان خاص من در آي. (29) |
| وَادْخُلِي جَنَّتِي (30) |
| و در بهشت من داخل شو. (30) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (1) |
| نه، سوگند به اين بلد (مکّه معظّم و مسجد کعبه محترم). (1) |
| وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (2) |
| و حال آنکه تو (اي رسول گرامي) در اين بلد منزل داري. (2) |
| وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3) |
| و قسم به پدر (بزرگوار انسان، آدم صفي) و فرزندان (خدا پرست) او. (3) |
| لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ (4) |
| که ما انسان را به حقيقت در رنج و مشقّت آفريديم (و به بلا و محنتش آزموديم). (4) |
| أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5) |
| آيا انسان پندارد که هيچ کس بر او توانايي ندارد؟ (5) |
| يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا (6) |
| مي‌گويد: من مال بسياري تلف کردم. (6) |
| أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7) |
| آيا پندارد احدي او را نديده (و افکار و اعمال بدش را ندانسته و ريا و نفاقش را نمي‌داند). (7) |
| أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ (8) |
| آيا ما به او دو چشم عطا نکرديم؟ (8) |
| وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ (9) |
| و زبان و دو لب به او نداديم؟ (9) |
| وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ (10) |
| و راه خير و شر را به او ننموديم؟ (10) |
| فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11) |
| باز هم به عقبه (تکليف) تن در نداد. (11) |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ (12) |
| و چگونه توان دانست که آن عقبه (تکليف و ايمان) چيست؟ (12) |
| فَكُّ رَقَبَةٍ (13) |
| آن بنده (در راه خدا) آزاد کردن است. (13) |
| أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ (14) |
| و طعام دادن در روز قحطي و گرسنگي است. (14) |
| يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ (15) |
| به يتيم خويشاوندان خود. (15) |
| أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ (16) |
| يا به فقير مضطرّ خاک نشين. (16) |
| ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17) |
| و آن گاه هم از آنان باشد که ايمان آورده و يکديگر را به اهميتت صبر و مهرباني با خلق سفارش مي‌کنند. (17) |
| أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (18) |
| که آنها اهل يمين و سعادتند (و نامه عمل به دست راست گيرند). (18) |
| وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19) |
| و آنان که به آيات ما (قرآن و ديگر کتب آسماني) کافر شدند آنها اهل شومي و شقاوتند (نامه عمل به دست چپ دارند). (19) |
| عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20) |
| بر آن کافران آتشي سر پوشيده (که از آن راه گريزي نيست) احاطه خواهد کرد. (20) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |