| سوره 92 | سوره مبارکه الليل | صفحه 596 |
|
| لَا يَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى (15) |
| که هيچ کس در آن آتش در نيفتد مگر شقي‌ترين خلق. (15) |
| الَّذِي كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (16) |
| همان کس که (آيات و رسل حق را) تکذيب کرد و روي از آن بگردانيد. (16) |
| وَسَيُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى (17) |
| و اهل تقوا را از آن آتش دور سازند. (17) |
| الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّىٰ (18) |
| آن کس که مال خود را (به فقيران اسلام) به وجه زکات بدهد. (18) |
| وَمَا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزَىٰ (19) |
| و حال آنکه هيچ کس بر وي حق نعمت ندارد تا به پاداش آن بدهد. (19) |
| إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَىٰ (20) |
| (او احسان نکند) جز در طلب رضاي خداي خود که برتر و بالاترين موجودات است. (20) |
| وَلَسَوْفَ يَرْضَىٰ (21) |
| و البته (در بهشت آخرت به آن نعمتهاي ابدي) خشنود خواهد گرديد. (21) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| وَالضُّحَىٰ (1) |
| قسم به روز روشن (يا هنگام ظهر آن). (1) |
| وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ (2) |
| و قسم به شب به هنگام آرامش آن. (2) |
| مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ (3) |
| که خداي تو هيچ گاه تو را ترک نگفته و بر تو خشم ننموده است (چهل روز بر رسول وحي نيامد، دشمنان به طعنه گفتند: خدا از محمد قهر کرده. اين آيه رد بر آنهاست). (3) |
| وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولَىٰ (4) |
| و البته عالم آخرت براي تو بسي بهتر از نشأه دنياست. (4) |
| وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَىٰ (5) |
| و پروردگار تو به زودي به تو چندان عطا کند که تو راضي شوي (در دنيا نصرت و در آخرت مقام شفاعت به تو بخشد). (5) |
| أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَىٰ (6) |
| آيا خدا تو را يتيمي نيافت که در پناه خود جاي داد؟ (6) |
| وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَىٰ (7) |
| و تو را (در بيابان مکه) ره گم کرده و حيران يافت (در طفوليت که حليمه دايه‌ات آورد تا به جدّت عبد المطّلب سپارد در راه مکه گم شدي، حليمه و عبد المطلب سخت پريشان شدند و خدا زود آنها را به تو) ره نمايي کرد. (7) |
| وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَىٰ (8) |
| و باز تو را فقير (الي الله) يافت (به دولت نبوت) توانگر کرد (و نعمت رسالت عطا نمود). (8) |
| فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ (9) |
| پس تو هم يتيم را هرگز ميازار. (9) |
| وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ (10) |
| و فقير و گداي سائل را به زجر مران. (10) |
| وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ (11) |
| و اما نعمت پروردگارت را (که مقام نبوت و تقرب کامل به خدا يافتي، بر امت) باز گو. (11) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ (1) |
| (اي رسول گرامي) آيا ما تو را (به نعمت حکمت و رسالت) شرح صدر (و بلندي همّت) عطا نکرديم؟ (1) |
| وَوَضَعْنَا عَنْكَ وِزْرَكَ (2) |
| و بار سنگين (گناه) را (به اعطاي مقام عصمت) از تو برداشتيم. (2) |
| الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ (3) |
| در صورتي که آن بار سنگين ممکن بود پشت تو را گران دارد. (3) |
| وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ (4) |
| و نام نکوي تو را (به رغم دشمنان، در عالم) بلند کرديم. (4) |
| فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا (5) |
| پس (بدان که به لطف خدا) با هر سختي البته آساني هست. (5) |
| إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا (6) |
| و با هر سختي البته آساني هست. (6) |
| فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ (7) |
| پس چون از نماز و طاعت پرداختي براي دعا همت مصروف دار. (7) |
| وَإِلَىٰ رَبِّكَ فَارْغَبْ (8) |
| و به سوي خداي خود هميشه متوجه و مشتاق باش. (8) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |