| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 145 |
|
| وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا ۚ وَمَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ (132) |
| و براي هر يک (از اين دو دسته)، درجات (و مراتبي) است از آنچه عمل کردند، و پروردگارت از اعمالي که انجام ميدهند، غافل نيست. (132) |
| وَرَبُّكَ الْغَنِيُّ ذُو الرَّحْمَةِ ۚ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ مَا يَشَاءُ كَمَا أَنْشَأَكُمْ مِنْ ذُرِّيَّةِ قَوْمٍ آخَرِينَ (133) |
| پروردگارت بي نياز و مهربان است، (پس به کسي ستم نميکند، بلکه همه، نتيجه اعمال خود را ميگيرند،) اگر بخواهد، همه شما را ميبرد، سپس هر کس را بخواهد جانشين شما ميسازد، همانطور که شما را از نسل اقوام ديگري به وجود آورد. (133) |
| إِنَّ مَا تُوعَدُونَ لَآتٍ ۖ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ (134) |
| آنچه به شما وعده داده ميشود، يقينا مي آيد، و شما نميتوانيد (خدا را) ناتوان سازيد (و از عدالت و کيفر او فرار کنيد)! (134) |
| قُلْ يَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَكُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدَّارِ ۗ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ (135) |
| بگو: (اي قوم من! هر کار در قدرت داريد بکنيد! من (هم به وظيفه خود) عمل ميکنم، اما بزودي خواهيد دانست چه کسي سرانجام نيک خواهد داشت (و پيروزي با چه کسي است! اما) به يقين، ظالمان رستگار نخواهند شد!) (135) |
| وَجَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالْأَنْعَامِ نَصِيبًا فَقَالُوا هَٰذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَٰذَا لِشُرَكَائِنَا ۖ فَمَا كَانَ لِشُرَكَائِهِمْ فَلَا يَصِلُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَمَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلَىٰ شُرَكَائِهِمْ ۗ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ (136) |
| آنها [= مشرکان] سهمي از آنچه خداوند از زراعت و چهارپايان آفريده، براي او قرار دادند، (و سهمي براي بتها!) و بگمان خود گفتند: (اين مال خداست! و اين هم مال شرکاي ما [= يعني بتها] است!) آنچه مال شرکاي آنها بود، به خدا نميرسيد، ولي آنچه مال خدا بود، به شرکايشان ميرسيد! (آري، اگر سهم بتها با کمبودي مواجه ميشد، مال خدا را به بتها ميدادند، اما عکس آن را مجاز نميدانستند!) چه بد حکم ميکنند (که علاوه بر شرک، حتي خدا را کمتر از بتها ميدانند)! (136) |
| وَكَذَٰلِكَ زَيَّنَ لِكَثِيرٍ مِنَ الْمُشْرِكِينَ قَتْلَ أَوْلَادِهِمْ شُرَكَاؤُهُمْ لِيُرْدُوهُمْ وَلِيَلْبِسُوا عَلَيْهِمْ دِينَهُمْ ۖ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا فَعَلُوهُ ۖ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ (137) |
| همينگونه شرکاي آنها [= بتها]، قتل فرزندانشان را در نظرشان جلوه دادند، (کودکان خود را قرباني بتها ميکردند، و افتخار مينمودند!) سرانجام آنها را به هلاکت افکندند، و آيينشان را بر آنان مشتبه ساختند. و اگر خدا ميخواست، چنين نميکردند، (زيرا ميتوانست جلو آنان را بگيرد، ولي اجبار سودي ندارد. ) بنابر اين، آنها و تهمتهايشان را به حال خود واگذار (و به آنها اعتنا مکن)! (137) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |