| از در تن که صاحب کلهست | |
تا به دل صد هزار ساله رهست |
| هست بر سالکان به وقت رحیل | |
همچو موسی و خصم و منزل نیل |
| لیک بر وی چو بسته گردد کار | |
نار گردد به عاقبت دینار |
| تا خدای آن رهی که دربندست | |
همچو زنجیر درهم افگندست |
| پاره ای راه نیک داری پیش | |
از در نفس تا در دل خویش |
| راه دل مر ترا نه این راهست | |
عقل از آن قاصرست و کوتاهست |
| راه جسم تو سوی دل بمثل | |
هست چون حیز و منزل اول |
| که همی هر دمی ز رنجوری | |
گفتی ای مکه وه که بس دوری |
| نقش مکه سه حرف دل تنگست | |
جز به رفتن هزار فرسنگست |
| هست بر سالکان به وقت بسیچ | |
راه دل را چو زلف زنگی پیچ |
| لیک بر وی چو گرم گشت آتش | |
راه گردد چو طبع زنگی خویش |
| آنکه ره را به جد نگیرد پیش | |
همچو زنگی بماند او درویش |
| وانکه رفت از سر طرب در ره | |
همچو زنگی بود به دل ابله |
| دین ندارد کسی که اندر دل | |
مر ورا نیست مغز دل حاصل |
| این چنین پرخللی دلی که تراست | |
دد و دامند با تو زین دل راست |
| پاره ای گوشت نام دل کردی | |
دل تحقیق را بحل کردی |
| تو ز دل غافلی و بی خبری | |
دگرست آن دل و تو خود دگری |
| دل بود راه آن جهانی تو | |
لیک دل را ز ده ندانی تو |
| پر و بال خرد ز دل باشد | |
تن بی دل جوال گل باشد |
| خشک و بی بر بمانده اندر گل | |
چون برند از درخت خرما دل |
| باطن تو حقیقت دل تست | |
هرچه جز باطن تو باطل تست |
| دین ز دل خیزد و خرد ز دماغ | |
دین چو روز آمد و خرد چو چراغ |
| آفتابی بباید انجم سوز | |
به چراغ تو شب نگردد روز |
| آن چنان دل که وقت پیچاپیچ | |
جز خدای اندرو نباشد هیچ |
| نه چنان دل که از پی تلبیس | |
هست مردار گلخن ابلیس |
| دل یکی منظریست ربانی | |
اندرو طرح و فرش نورانی |
| از سر جهل و روی نادانی | |
حجره دیو را چه دل خوانی |
| هست معراج دل به وقت فراغ | |
قاب قوسین عقل و شرع دماغ |
| از در چشم تابه کعبه دل | |
عاشقان را هزار و یک منزل |
| خاص خواند هزار و یک نامش | |
عام داند هزار و یک دامش |
| آنکه بودند خواجه صاحب دل | |
پیش رفتند از تو صد منزل |
| بنشستد بر بساط سماط | |
تو بمانده پیاده هم به رباط |
| اصل هزل و مجاز دل نبود | |
دوزخ خشم و آز دل نبود |
| دل که او را سر بدست و بهست | |
دل مخوانش که آن نه دل که دهست |
| دل که با چیز این جهان شد خویش | |
دان که زان دل دلی نیاید بیش |
| اینت غبنی که یک رمه جاهل | |
خوانده شکل صنوبری را دل |
| این که دل نام کرده ای به مجاز | |
رو به پیش سگان کوی انداز |
| دل که بر عقل مهتری دارد | |
نه به شکل صنوبری دارد |
| دل کهب ا مال و جاه دارد کار | |
این سگی دان و آن دو را مردار |
|
|
گلچین اشعار با موضوع عظمت دل
|