| رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن |
|
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن |
| ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها |
|
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن |
| از من گریز تا تو، هم در بلا نیفتی |
|
بگزین ره سلامت، ترک ره بلا کن |
| ماییم و آب دیده، در کنج غم خزیده |
|
بر آب دیدهٔ ما، صد سنگ آسیا کن |
| خیره کشی است ما را، دارد دلی چو خارا |
|
بکشد، کسش نگوید: تدبیر خون‌بها کن |
| بر شاه خوب رویان واجب وفا نباشد |
|
ای زرد روی عاشق، تو صبر کن وفا کن |
| دردی است غیر مردن، آن را دوا نباشد |
|
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن |
| در خواب دوش پیری، در کوی عشق دیدم |
|
با دست اشارتم کرد، که عزم سوی ما کن |
| گر اژدهاست بر ره، عشق است چون زمرد |
|
از برق آن زمرد، هین دفع اژدها کن |
| بس کن که بی‌خودم من، ور تو هنر فزایی |
|
تاریخ بوعلی گو، تنبیه بوالعلا کن |