| جوزا سحر نهاد حمایل برابرم |
|
یعنی غلام شاهم و سوگند می‌خورم |
| ساقی بیا که از مدد بخت کارساز |
|
کامی که خواستم ز خدا شد میسرم |
| جامی بده که باز به شادی روی شاه |
|
پیرانه سر هوای جوانیست در سرم |
| راهم مزن به وصف زلال خضر که من |
|
از جام شاه جرعه کش حوض کوثرم |
| شاها اگر به عرش رسانم سریر فضل |
|
مملوک این جنابم و مسکین این درم |
| من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال |
|
کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم |
| ور باورت نمی‌کند از بنده این حدیث |
|
از گفته کمال دلیلی بیاورم |
| گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر |
|
آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم |
| منصور بن مظفر غازیست حرز من |
|
و از این خجسته نام بر اعدا مظفرم |
| عهد الست من همه با عشق شاه بود |
|
و از شاهراه عمر بدین عهد بگذرم |
| گردون چو کرد نظم ثریا به نام شاه |
|
من نظم در چرا نکنم از که کمترم |
| شاهین صفت چو طعمه چشیدم ز دست شاه |
|
کی باشد التفات به صید کبوترم |
| ای شاه شیرگیر چه کم گردد ار شود |
|
در سایه تو ملک فراغت میسرم |
| شعرم به یمن مدح تو صد ملک دل گشاد |
|
گویی که تیغ توست زبان سخنورم |
| بر گلشنی اگر بگذشتم چو باد صبح |
|
نی عشق سرو بود و نه شوق صنوبرم |
| بوی تو می‌شنیدم و بر یاد روی تو |
|
دادند ساقیان طرب یک دو ساغرم |
| مستی به آب یک دو عنب وضع بنده نیست |
|
من سالخورده پیر خرابات پرورم |
| با سیر اختر فلکم داوری بسیست |
|
انصاف شاه باد در این قصه یاورم |
| شکر خدا که باز در این اوج بارگاه |
|
طاووس عرش می‌شنود صیت شهپرم |
| نامم ز کارخانه عشاق محو باد |
|
گر جز محبت تو بود شغل دیگرم |
| شبل الاسد به صید دلم حمله کرد و من |
|
گر لاغرم وگرنه شکار غضنفرم |
| ای عاشقان روی تو از ذره بیشتر |
|
من کی رسم به وصل تو کز ذره کمترم |
| بنما به من که منکر حسن رخ تو کیست |
|
تا دیده‌اش به گزلک غیرت برآورم |
| بر من فتاد سایه خورشید سلطنت |
|
و اکنون فراغت است ز خورشید خاورم |
| مقصود از این معامله بازارتیزی است |
|
نی جلوه می‌فروشم و نی عشوه می‌خرم |