| تاکی به تمنای وصال تو یگانه |
|
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه؟ |
| خواهد به سر آید شب هجران تو یانه |
|
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه |
| جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه |
| رفتم به در صومعه عابد و زاهد |
|
دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد |
| در میکده رهبانم و در صومعه عابد |
|
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد |
| یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه |
| روزی که برفتند حریفان پی هر کار |
|
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمّار |
| من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار |
|
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار |
| او خانه همی جوید و من صاحب خانه |
| هر در که زنم، صاحب آن خانه تویی تو |
|
هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو |
| در میکده و دیر که جانانه تویی تو |
|
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو |
| مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه |
| بلبل، به چمن زآن گل رخسار نشان دید |
|
پروانه، در آتش شد و اسرار عیان دید |
| عارف، صفت روی تو در پیر و جوان دید |
|
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید |
| دیوانه منم، من که روم خانه به خانه |
| عاقل به قوانین خرد راه تو پوید |
|
دیوانه برون از همه آیین تو جوید |
| تا غنچه بشکفته این باغ که بوید؟ |
|
هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید |
| بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه |
| بیچاره بهایی که دلش زار غم توست |
|
هر چند که عاصی است، ز خیل خدم توست |
| امید وی از عاطفت دم به دم توست |
|
تقصیر خیالی به امید کرم توست |
| یعنی که گنه را به از این نیست بهانه |