| سوره 10 | سوره مبارکه يونس | صفحه 209 |
|
| إِنَّ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا وَرَضُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِينَ هُمْ عَنْ آيَاتِنَا غَافِلُونَ (7) |
| کسانى که اميد به ديدار ما ندارند، و به زندگى دنيا دل خوش کرده و بدان اطمينان يافته‌اند، و کسانى که از آيات ما غافلند، (7) |
| أُولَٰئِكَ مَأْوَاهُمُ النَّارُ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (8) |
| آنان به [کيفر] آنچه به دست مى‌آوردند، جايگاهشان آتش است. (8) |
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ يَهْدِيهِمْ رَبُّهُمْ بِإِيمَانِهِمْ ۖ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (9) |
| کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده‌اند، پروردگارشان به پاس ايمانشان آنان را هدايت مى‌کند به باغهاى [پر ناز و] نعمت، که از زير [پاى] آنان نهرها روان خواهد بود [در خواهند آمد]. (9) |
| دَعْوَاهُمْ فِيهَا سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَتَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ ۚ وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (10) |
| نيايش آنان در آنجا سبحانک اللهم [=خدايا! تو پاک و منزهى] و درودشان در آنجا سلام است، و پايان نيايش آنان اين است که: الحمد لله رب العالمين [=ستايش ويژه پروردگار جهانيان است]. (10) |
| ۞ وَلَوْ يُعَجِّلُ اللَّهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجَالَهُمْ بِالْخَيْرِ لَقُضِيَ إِلَيْهِمْ أَجَلُهُمْ ۖ فَنَذَرُ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ (11) |
| و اگر خدا براى مردم به همان شتاب که آنان در کار خير مى‌طلبند، در رساندن بلا به آنها شتاب مى‌نمود، قطعاً اجلشان فرا مى‌رسيد. پس کسانى را که به ديدار ما اميد ندارند، در طغيانشان رها مى‌کنيم تا سرگردان بمانند. (11) |
| وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنَا إِلَىٰ ضُرٍّ مَسَّهُ ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (12) |
| و چون انسان را آسيبى رسد، ما را -به پهلو خوابيده يا نشسته يا ايستاده- مى‌خواند، و چون گرفتاريش را برطرف کنيم چنان مى‌رود که گويى ما را براى گرفتاريى که به او رسيده، نخوانده است. اين گونه براى اسرافکاران آنچه انجام مى‌دادند زينت داده شده است. (12) |
| وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا الْقُرُونَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَمَّا ظَلَمُوا ۙ وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ وَمَا كَانُوا لِيُؤْمِنُوا ۚ كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْقَوْمَ الْمُجْرِمِينَ (13) |
| و قطعاً نسلهاى پيش از شما را هنگامى که ستم کردند به هلاکت رسانديم، و پيامبرانشان دلايل آشکار برايشان آوردند و[لى] بر آن نبودند که ايمان بياورند. اين گونه مردم بزهکار را جزا مى‌دهيم. (13) |
| ثُمَّ جَعَلْنَاكُمْ خَلَائِفَ فِي الْأَرْضِ مِنْ بَعْدِهِمْ لِنَنْظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ (14) |
| آنگاه شما را پس از آنان در زمين جانشين قرار داديم تا بنگريم چگونه رفتار مى‌کنيد. (14) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |