| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 230 |
|
| قَالَتْ يَا وَيْلَتَىٰ أَأَلِدُ وَأَنَا عَجُوزٌ وَهَٰذَا بَعْلِي شَيْخًا ۖ إِنَّ هَٰذَا لَشَيْءٌ عَجِيبٌ (72) |
| [همسر ابراهيم] گفت: «اى واى بر من، آيا فرزند آورم با آنکه من پيرزنم، و اين شوهرم پيرمرد است؟ واقعاً اين چيزِ بسيار عجيبى است.» (72) |
| قَالُوا أَتَعْجَبِينَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ ۖ رَحْمَتُ اللَّهِ وَبَرَكَاتُهُ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ ۚ إِنَّهُ حَمِيدٌ مَجِيدٌ (73) |
| گفتند: «آيا از کار خدا تعجّب مى‌کنى؟ رحمت خدا و برکات او بر شما خاندان [رسالت] باد. بى‌گمان، او ستوده‌اى بزرگوار است.» (73) |
| فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ الرَّوْعُ وَجَاءَتْهُ الْبُشْرَىٰ يُجَادِلُنَا فِي قَوْمِ لُوطٍ (74) |
| پس وقتى ترس ابراهيم زايل شد و مژده [فرزنددار شدن] به او رسيد، در باره قوم لوط با ما [به قصد شفاعت] چون و چرا مى‌کرد. (74) |
| إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ (75) |
| زيرا ابراهيم، بردبار و نرمدل و بازگشت‌کننده [به سوى خدا] بود. (75) |
| يَا إِبْرَاهِيمُ أَعْرِضْ عَنْ هَٰذَا ۖ إِنَّهُ قَدْ جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَإِنَّهُمْ آتِيهِمْ عَذَابٌ غَيْرُ مَرْدُودٍ (76) |
| اى ابراهيم! از اين [چون و چرا] روى برتاب، که فرمان پروردگارت آمده و براى آنان عذابى که بى‌بازگشت است خواهد آمد. (76) |
| وَلَمَّا جَاءَتْ رُسُلُنَا لُوطًا سِيءَ بِهِمْ وَضَاقَ بِهِمْ ذَرْعًا وَقَالَ هَٰذَا يَوْمٌ عَصِيبٌ (77) |
| و چون فرستادگان ما نزد لوط آمدند، به [آمدنِ] آنان ناراحت، و دستش از حمايت ايشان کوتاه شد و گفت: «امروز، روزى سخت است.» (77) |
| وَجَاءَهُ قَوْمُهُ يُهْرَعُونَ إِلَيْهِ وَمِنْ قَبْلُ كَانُوا يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ ۚ قَالَ يَا قَوْمِ هَٰؤُلَاءِ بَنَاتِي هُنَّ أَطْهَرُ لَكُمْ ۖ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَلَا تُخْزُونِ فِي ضَيْفِي ۖ أَلَيْسَ مِنْكُمْ رَجُلٌ رَشِيدٌ (78) |
| و قوم او شتابان به سويش آمدند، و پيش از آن کارهاى زشت مى‌کردند. [لوط] گفت: «اى قوم من، اينان دختران منند. آنان براى شما پاکيزه‌ترند. پس از خدا بترسيد و مرا در کار مهمانانم رسوا مکنيد. آيا در ميان شما آدمى عقل‌رس پيدا نمى‌شود؟» (78) |
| قَالُوا لَقَدْ عَلِمْتَ مَا لَنَا فِي بَنَاتِكَ مِنْ حَقٍّ وَإِنَّكَ لَتَعْلَمُ مَا نُرِيدُ (79) |
| گفتند: «تو خوب مى‌دانى که ما را به دخترانت حاجتى نيست و تو خوب مى‌دانى که ما چه مى‌خواهيم.» (79) |
| قَالَ لَوْ أَنَّ لِي بِكُمْ قُوَّةً أَوْ آوِي إِلَىٰ رُكْنٍ شَدِيدٍ (80) |
| [لوط] گفت: «کاش براى مقابله با شما قدرتى داشتم يا به تکيه‌گاهى استوار پناه مى‌جستم.» (80) |
| قَالُوا يَا لُوطُ إِنَّا رُسُلُ رَبِّكَ لَنْ يَصِلُوا إِلَيْكَ ۖ فَأَسْرِ بِأَهْلِكَ بِقِطْعٍ مِنَ اللَّيْلِ وَلَا يَلْتَفِتْ مِنْكُمْ أَحَدٌ إِلَّا امْرَأَتَكَ ۖ إِنَّهُ مُصِيبُهَا مَا أَصَابَهُمْ ۚ إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ ۚ أَلَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ (81) |
| گفتند: «اى لوط، ما فرستادگان پروردگار توييم. آنان هرگز به تو دست نخواهند يافت. پس، پاسى از شب گذشته خانواده‌ات را حرکت ده -و هيچ کس از شما نبايد واپس بنگرد- مگر زنت، که آنچه به ايشان رسد به او [نيز] خواهد رسيد. بى‌گمان، وعده‌گاه آنان صبح است. مگر صبح نزديک نيست؟» (81) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |