| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 271 |
|
| وَقَالَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ نَحْنُ وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (35) |
| و کسانى که شرک ورزيدند گفتند: «اگر خدا مى‌خواست -نه ما و نه پدرانمان- هيچ چيزى را غير از او نمى‌پرستيديم و بدون [حکم] او چيزى را حرام نمى‌شمرديم.» پيش از آنان [نيز] چنين رفتار کردند، و[لى] آيا جز ابلاغ آشکار بر پيامبران [وظيفه‌اى] است؟ (35) |
| وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ ۚ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (36) |
| و در حقيقت، در ميان هر امتى فرستاده‌اى برانگيختيم [تا بگويد:] «خدا را بپرستيد و از طاغوت [=فريبگر] بپرهيزيد.» پس، از ايشان کسى است که خدا [او را] هدايت کرده، و از ايشان کسى است که گمراهى بر او سزاوار است. بنابراين در زمين بگرديد و ببينيد فرجام تکذيب‌کنندگان چگونه بوده است. (36) |
| إِنْ تَحْرِصْ عَلَىٰ هُدَاهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ يُضِلُّ ۖ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِينَ (37) |
| اگر [چه] بر هدايت آنان حرص ورزى، ولى خدا کسى را که فرو گذاشته است هدايت نمى‌کند، و براى ايشان يارى‌کنندگانى نيست. (37) |
| وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ ۙ لَا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ ۚ بَلَىٰ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (38) |
| و با سخت‌ترين سوگندهايشان بخدا سوگند ياد کردند که خدا کسى را که مى‌ميرد بر نخواهد انگيخت. آرى، [انجام] اين وعده بر او حق است، ليکن بيشتر مردم نمى‌دانند. (38) |
| لِيُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ كَانُوا كَاذِبِينَ (39) |
| تا [خدا] آنچه را در [مورد] آن اختلاف دارند، براى آنان توضيح دهد، و تا کسانى که کافر شده‌اند، بدانند که آنها خود دروغ مى‌گفته‌اند. (39) |
| إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَنْ نَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (40) |
| ما وقتى چيزى را اراده کنيم، همين قدر به آن مى‌گوييم: «باش»، بى‌درنگ موجود مى‌شود. (40) |
| وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ (41) |
| و کسانى که پس از ستمديدگى، در راه خدا هجرت کرده‌اند، در اين دنيا جاى نيکويى به آنان مى‌دهيم، و اگر بدانند، قطعاً پاداش آخرت بزرگتر خواهد بود. (41) |
| الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (42) |
| همانان که صبر نمودند و بر پروردگارشان توکل مى‌کنند. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |