| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 280 |
|
| ۞ يَوْمَ تَأْتِي كُلُّ نَفْسٍ تُجَادِلُ عَنْ نَفْسِهَا وَتُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (111) |
| [ياد کن] روزى را که هر کس مى‌آيد [و] از خود دفاع مى‌کند، و هر کس به آنچه کرده، بى کم و کاست پاداش مى‌يابد و بر آنان ستم نمى‌رود. (111) |
| وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِنْ كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ (112) |
| و خدا شهرى را مَثَل زده است که امن و امان بود [و] روزيش از هر سو فراوان مى‌رسيد، پس [ساکنانش] نعمتهاى خدا را ناسپاسى کردند، و خدا هم به سزاى آنچه انجام مى‌دادند، طعم گرسنگى و هراس را به [مردم] آن چشانيد. (112) |
| وَلَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْهُمْ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ وَهُمْ ظَالِمُونَ (113) |
| و به يقين، فرستاده‌اى از خودشان برايشان آمد، اما او را تکذيب کردند، پس در حالى که ظالم بودند آنان را عذاب فرو گرفت. (113) |
| فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلَالًا طَيِّبًا وَاشْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ (114) |
| پس، از آنچه خدا شما را روزى کرده است، حلال [و] پاکيزه بخوريد، و نعمت خدا را -اگر تنها او را مى‌پرستيد- شکر گزاريد. (114) |
| إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ ۖ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (115) |
| جز اين نيست که [خدا] مردار و خون و گوشت خوک و آنچه را که نام غير خدا بر آن برده شده حرام گردانيده است. [با اين همه،] هر کس که [به خوردن آنها] ناگزير شود، و سرکش و زياده‌خواه نباشد، قطعاً خدا آمرزنده مهربان است. (115) |
| وَلَا تَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَٰذَا حَلَالٌ وَهَٰذَا حَرَامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لَا يُفْلِحُونَ (116) |
| و براى آنچه زبان شما به دروغ مى‌پردازد، مگوييد: «اين حلال است و آن حرام » تا بر خدا دروغ بنديد، زيرا کسانى که بر خدا دروغ مى‌بندند رستگار نمى‌شوند. (116) |
| مَتَاعٌ قَلِيلٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (117) |
| [ايشان راست] اندک بهره‌اى، و[لى] عذابشان پر درد است. (117) |
| وَعَلَى الَّذِينَ هَادُوا حَرَّمْنَا مَا قَصَصْنَا عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ ۖ وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (118) |
| و بر کسانى که يهودى شدند، آنچه را قبلا بر تو حکايت کرديم، حرام گردانيديم، و ما بر آنان ستم نکرديم، بلکه آنها به خود ستم مى‌کردند. (118) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |