| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 289 |
|
| وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ ۖ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ ۚ وَكَانَ الْإِنْسَانُ كَفُورًا (67) |
| و چون در دريا به شما صدمه‌اى برسد، هر که را جز او مى‌خوانيد ناپديد [و فراموش] مى‌گردد، و چون [خدا] شما را به سوى خشکى رهانيد، رويگردان مى‌شويد، و انسان همواره ناسپاس است. (67) |
| أَفَأَمِنْتُمْ أَنْ يَخْسِفَ بِكُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ وَكِيلًا (68) |
| مگر ايمن شديد از اينکه شما را در کنار خشکى در زمين فرو برد يا بر شما طوفانى از سنگريزه‌ها بفرستد، سپس براى خود نگاهبانى نيابيد. (68) |
| أَمْ أَمِنْتُمْ أَنْ يُعِيدَكُمْ فِيهِ تَارَةً أُخْرَىٰ فَيُرْسِلَ عَلَيْكُمْ قَاصِفًا مِنَ الرِّيحِ فَيُغْرِقَكُمْ بِمَا كَفَرْتُمْ ۙ ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ عَلَيْنَا بِهِ تَبِيعًا (69) |
| يا [مگر] ايمن شديد از اينکه بار ديگر شما را در آن [دريا] باز گرداند و تندبادى شکننده بر شما بفرستد و به سزاى آنکه کفر ورزيديد غرقتان کند؛ آنگاه براى خود در برابر ما کسى را نيابيد که آن را دنبال کند؟ (69) |
| ۞ وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَىٰ كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا (70) |
| و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم، و آنان را در خشکى و دريا [بر مرکبها] برنشانديم، و از چيزهاى پاکيزه به ايشان روزى داديم، و آنها را بر بسيارى از آفريده‌هاى خود برترى آشکار داديم. (70) |
| يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ ۖ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولَٰئِكَ يَقْرَءُونَ كِتَابَهُمْ وَلَا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا (71) |
| [ياد کن] روزى را که هر گروهى را با پيشوايشان فرا مى‌خوانيم. پس هر کس کارنامه‌اش را به دست راستش دهند، آنان کارنامه خود را مى‌خوانند و به قدر نخک هسته خرمايى به آنها ستم نمى‌شود. (71) |
| وَمَنْ كَانَ فِي هَٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِيلًا (72) |
| و هر که در اين [دنيا] کور[دل] باشد در آخرت [هم] کور[دل] و گمراهتر خواهد بود. (72) |
| وَإِنْ كَادُوا لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتَفْتَرِيَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ ۖ وَإِذًا لَاتَّخَذُوكَ خَلِيلًا (73) |
| و چيزى نمانده بود که تو را از آنچه به سوى تو وحى کرده‌ايم گمراه کنند تا غير از آن را بر ما ببندى و در آن صورت تو را به دوستى خود بگيرند. (73) |
| وَلَوْلَا أَنْ ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدْتَ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئًا قَلِيلًا (74) |
| و اگر تو را استوار نمى‌داشتيم، قطعاً نزديک بود کمى به سوى آنان متمايل شوى. (74) |
| إِذًا لَأَذَقْنَاكَ ضِعْفَ الْحَيَاةِ وَضِعْفَ الْمَمَاتِ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ عَلَيْنَا نَصِيرًا (75) |
| در آن صورت، حتماً تو را دو برابر [در] زندگى و دو برابر [پس از] مرگ [عذاب] مى‌چشانيديم، آنگاه در برابر ما براى خود ياورى نمى‌يافتى. (75) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |