| سوره 21 | سوره مبارکه الانبياء | صفحه 331 |
|
| لَا يَسْمَعُونَ حَسِيسَهَا ۖ وَهُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ (102) |
| صداى آن را نمى‌شنوند، و آنان در ميان آنچه دلهايشان بخواهد جاودانند. (102) |
| لَا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ هَٰذَا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (103) |
| دلهره بزرگ، آنان را غمگين نمى‌کند و فرشتگان از آنها استقبال مى‌کنند [و به آنان مى‌گويند:] اين همان روزى است که به شما وعده مى‌دادند. (103) |
| يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ ۚ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ ۚ وَعْدًا عَلَيْنَا ۚ إِنَّا كُنَّا فَاعِلِينَ (104) |
| روزى که آسمان را همچون در پيچيدن صفحه نامه‌ها در مى‌پيچيم. همان گونه که بار نخست آفرينش را آغاز کرديم، دوباره آن را بازمى‌گردانيم. وعده‌اى است بر عهده ما، که ما انجام‌دهنده آنيم. (104) |
| وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ (105) |
| و در حقيقت، در زبور پس از تورات نوشتيم که زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد. (105) |
| إِنَّ فِي هَٰذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِينَ (106) |
| به راستى در اين [امور] براى مردم عبادت‌پيشه ابلاغى [حقيقى] است. (106) |
| وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ (107) |
| و تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم. (107) |
| قُلْ إِنَّمَا يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (108) |
| بگو: «جز اين نيست که به من وحى مى‌شود که خداى شما خدايى يگانه است. پس آيا مسلمان مى‌شويد؟» (108) |
| فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ ۖ وَإِنْ أَدْرِي أَقَرِيبٌ أَمْ بَعِيدٌ مَا تُوعَدُونَ (109) |
| پس اگر روى برتافتند بگو: «به [همه] شما به طور يکسان اعلام کردم، و نمى‌دانم آنچه وعده داده شده‌ايد آيا نزديک است يا دور.» (109) |
| إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَيَعْلَمُ مَا تَكْتُمُونَ (110) |
| [آرى،] او سخن آشکار را مى‌داند و آنچه را پوشيده مى‌داريد مى‌داند. (110) |
| وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَىٰ حِينٍ (111) |
| و نمى‌دانم، شايد آن براى شما آزمايشى و تا چند گاهى [وسيله] برخوردارى باشد. (111) |
| قَالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ ۗ وَرَبُّنَا الرَّحْمَٰنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ (112) |
| گفت: «پروردگارا، [خودت] به حق داورى کن، و به رغم آنچه وصف مى‌کنيد، پروردگار ما همان بخشايشگر دستگير است.» (112) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |