| سوره 22 | سوره مبارکه الحج | صفحه 337 |
|
| أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ (39) |
| به کسانى که جنگ بر آنان تحميل شده، رخصت [جهاد] داده شده است، چرا که مورد ظلم قرار گرفته‌اند، و البته خدا بر پيروزى آنان سخت تواناست. (39) |
| الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ ۗ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا ۗ وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ (40) |
| همان کسانى که بناحق از خانه‌هايشان بيرون رانده شدند. [آنها گناهى نداشتند] جز اينکه مى‌گفتند: «پروردگار ما خداست» و اگر خدا بعضى از مردم را با بعض ديگر دفع نمى‌کرد، صومعه‌ها و کليساها و کنيسه‌ها و مساجدى که نام خدا در آنها بسيار برده مى‌شود، سخت ويران مى‌شد، و قطعاً خدا به کسى که [دين] او را يارى مى‌کند، يارى مى‌دهد، چرا که خدا سخت نيرومند شکست‌ناپذير است. (40) |
| الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ ۗ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ (41) |
| همان کسانى که چون در زمين به آنان توانايى دهيم، نماز برپا مى‌دارند و زکات مى‌دهند و به کارهاى پسنديده وامى‌دارند، و از کارهاى ناپسند باز مى‌دارند، و فرجام همه کارها از آنِ خداست. (41) |
| وَإِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَثَمُودُ (42) |
| و اگر تو را تکذيب کنند، قطعاً پيش از آنان قوم نوح و عاد و ثمود [نيز] به تکذيب پرداختند. (42) |
| وَقَوْمُ إِبْرَاهِيمَ وَقَوْمُ لُوطٍ (43) |
| و [نيز] قوم ابراهيم و قوم لوط. (43) |
| وَأَصْحَابُ مَدْيَنَ ۖ وَكُذِّبَ مُوسَىٰ فَأَمْلَيْتُ لِلْكَافِرِينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ (44) |
| و [همچنين] اهل مدين. و موسى تکذيب شد، پس کافران را مهلت دادم، سپس [گريبان] آنها را گرفتم. بنگر، عذاب من چگونه بود؟ (44) |
| فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَشِيدٍ (45) |
| و چه بسيار شهرها را -که ستمکار بودند- هلاکشان کرديم و [اينک] آن [شهرها] سقفهايش فرو ريخته است، و [چه بسيار] چاههاى متروک و کوشکهاى افراشته را. (45) |
| أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا ۖ فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَٰكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ (46) |
| آيا در زمين گردش نکرده‌اند، تا دلهايى داشته باشند که با آن بينديشند يا گوشهايى که با آن بشنوند؟ در حقيقت، چشمها کور نيست ليکن دلهايى که در سينه‌هاست کور است. (46) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |