| سوره 28 | سوره مبارکه القصص | صفحه 392 |
|
| ۞ وَلَقَدْ وَصَّلْنَا لَهُمُ الْقَوْلَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ (51) |
| و به راستى، اين گفتار را براى آنان پى در پى و به هم پيوسته نازل ساختيم، اميد که آنان پند پذيرند. (51) |
| الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ (52) |
| کسانى که قبل از آن، کتاب [آسمانى] به ايشان داده‌ايم، آنان به [قرآن] مى‌گروند. (52) |
| وَإِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ قَالُوا آمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمِينَ (53) |
| و چون بر ايشان فرو خوانده مى‌شود، مى‌گويند: «بدان ايمان آورديم که آن درست است [و] از طرف پروردگار ماست؛ ما پيش از آن [هم] از تسليم‌شوندگان بوديم.» (53) |
| أُولَٰئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِمَا صَبَرُوا وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ (54) |
| آنانند که به [پاس] آنکه صبر کردند و [براى آنکه] بدى را با نيکى دفع مى‌نمايند و از آنچه روزى‌شان داده‌ايم انفاق مى‌کنند، دو بار پاداش خواهند يافت. (54) |
| وَإِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ وَقَالُوا لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَا نَبْتَغِي الْجَاهِلِينَ (55) |
| و چون لغوى بشنوند از آن روى برمى‌تابند و مى‌گويند: «کردارهاى ما از آنِ ما و کردارهاى شما از آنِ شماست، سلام بر شما، جوياى [مصاحبت] نادانان نيستيم.» (55) |
| إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ ۚ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (56) |
| در حقيقت، تو هر که را دوست دارى نمى‌توانى راهنمايى کنى، ليکن خداست که هر که را بخواهد راهنمايى مى‌کند، و او به راه‌يافتگان داناتر است. (56) |
| وَقَالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدَىٰ مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنَا ۚ أَوَلَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَمًا آمِنًا يُجْبَىٰ إِلَيْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَيْءٍ رِزْقًا مِنْ لَدُنَّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (57) |
| و گفتند: «اگر با تو از [نورِ] هدايت پيروى کنيم، از سرزمين خود ربوده خواهيم شد.» آيا آنان را در حرمى امن جاى نداديم که محصولات هر چيزى -که رزقى از جانب ماست- به سوى آن سرازير مى‌شود؟ ولى بيشترشان نمى‌دانند. (57) |
| وَكَمْ أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ بَطِرَتْ مَعِيشَتَهَا ۖ فَتِلْكَ مَسَاكِنُهُمْ لَمْ تُسْكَنْ مِنْ بَعْدِهِمْ إِلَّا قَلِيلًا ۖ وَكُنَّا نَحْنُ الْوَارِثِينَ (58) |
| و چه بسيار شهرها که هلاکش کرديم، [زيرا] زندگى خوش، آنها را سرمست کرده بود. اين است سراهايشان که پس از آنان -جز براى عدّه کمى- مورد سکونت قرار نگرفته، و ماييم که وارث آنان بوديم. (58) |
| وَمَا كَانَ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ حَتَّىٰ يَبْعَثَ فِي أُمِّهَا رَسُولًا يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا ۚ وَمَا كُنَّا مُهْلِكِي الْقُرَىٰ إِلَّا وَأَهْلُهَا ظَالِمُونَ (59) |
| و پروردگار تو [هرگز] ويرانگر شهرها نبوده است تا [پيشتر] در مرکز آنها پيامبرى برانگيزد که آيات ما را بر ايشان بخواند، و ما شهرها را -تا مردمشان ستمگر نباشند- ويران‌کننده نبوده‌ايم. (59) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |