| سوره 31 | سوره مبارکه لقمان | صفحه 412 |
|
| وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرْ لِلَّهِ ۚ وَمَنْ يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ (12) |
| و به راستى، لقمان را حکمت داديم که: خدا را سپاس بگزار و هر که سپاس بگزارد، تنها براى خود سپاس مى‌گزارد؛ و هر کس کفران کند، در حقيقت، خدا بى‌نياز ستوده است. (12) |
| وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ ۖ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ (13) |
| و [ياد کن] هنگامى را که لقمان به پسر خويش -در حالى که وى او را اندرز مى‌داد- گفت: «اى پسرک من، به خدا شرک مياور که به راستى شرک ستمى بزرگ است.» (13) |
| وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَىٰ وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ (14) |
| و انسان را در باره پدر و مادرش سفارش کرديم؛ مادرش به او باردار شد، سستى بر روى سستى. و از شير باز گرفتنش در دو سال است. [آرى، به او سفارش کرديم] که شکرگزارِ من و پدر و مادرت باش که بازگشت [همه] به سوى من است. (14) |
| وَإِنْ جَاهَدَاكَ عَلَىٰ أَنْ تُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۖ وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفًا ۖ وَاتَّبِعْ سَبِيلَ مَنْ أَنَابَ إِلَيَّ ۚ ثُمَّ إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (15) |
| و اگر تو را وادارند تا در باره چيزى که تو را بدان دانشى نيست به من شرک ورزى، از آنان فرمان مبر، و[لى] در دنيا به خوبى با آنان معاشرت کن، و راه کسى را پيروى کن که توبه‌کنان به سوى من بازمى‌گردد؛ و [سرانجام] بازگشت شما به سوى من است، و از [حقيقت] آنچه انجام مى‌داديد شما را با خبر خواهم کرد. (15) |
| يَا بُنَيَّ إِنَّهَا إِنْ تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ فَتَكُنْ فِي صَخْرَةٍ أَوْ فِي السَّمَاوَاتِ أَوْ فِي الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ (16) |
| «اى پسرک من، اگر [عمل تو] هموزن دانه خَردلى و در تخته‌سنگى يا در آسمانها يا در زمين باشد، خدا آن را مى‌آورد، که خدا بس دقيق و آگاه است. (16) |
| يَا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا أَصَابَكَ ۖ إِنَّ ذَٰلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ (17) |
| اى پسرک من، نماز را برپا دار و به کار پسنديده وادار و از کار ناپسند باز دار، و بر آسيبى که بر تو وارد آمده است شکيبا باش. اين [حاکى] از عزم [و اراده تو در] امور است. (17) |
| وَلَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ (18) |
| و از مردم [به نِخوت] رُخ برمتاب، و در زمين خرامان راه مرو که خدا خودپسند لافزن را دوست نمى‌دارد. (18) |
| وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ ۚ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ (19) |
| و در راه‌رفتن خود ميانه‌رو باش، و صدايت را آهسته‌ساز، که بدترين آوازها بانگ خران است. (19) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |