| سوره 37 | سوره مبارکه الصافات | صفحه 448 |
|
| يَقُولُ أَإِنَّكَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِينَ (52) |
| [که به من] مى‌گفت: «آيا واقعاً تو از باوردارندگانى؟ (52) |
| أَإِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَدِينُونَ (53) |
| آيا وقتى مُرديم و خاک و [مشتى] استخوان شديم، آيا واقعاً جزا مى‌يابيم؟» (53) |
| قَالَ هَلْ أَنْتُمْ مُطَّلِعُونَ (54) |
| [مؤمن] مى‌پرسد: «آيا شما اطلاع داريد [کجاست]؟» (54) |
| فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَوَاءِ الْجَحِيمِ (55) |
| پس اطلاع حاصل مى‌کند، و او را در ميان آتش مى‌بيند! (55) |
| قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينِ (56) |
| [و] مى‌گويد: «به خدا سوگند، چيزى نمانده بود که تو مرا به هلاکت اندازى. (56) |
| وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ (57) |
| و اگر رحمت پروردگارم نبود، هرآينه من [نيز] از احضارشدگان بودم.» (57) |
| أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ (58) |
| [و از روى شوق مى‌گويد:] «آيا ديگر روى مرگ نمى‌بينيم، (58) |
| إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَىٰ وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (59) |
| جز همان مرگ نخستين خود؟ و ما هرگز عذاب نخواهيم شد؟! (59) |
| إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (60) |
| راستى که اين همان کاميابى بزرگ است!» (60) |
| لِمِثْلِ هَٰذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ (61) |
| براى چنين [پاداشى] بايد کوشندگان بکوشند. (61) |
| أَذَٰلِكَ خَيْرٌ نُزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ (62) |
| آيا از نظر پذيرايى اين بهتر است يا درخت زقوم؟! (62) |
| إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِلظَّالِمِينَ (63) |
| در حقيقت، ما آن را براى ستمگران [مايه آزمايش و] عذابى گردانيديم. (63) |
| إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ (64) |
| آن، درختى است که از قعر آتش سوزان مى‌رويد، (64) |
| طَلْعُهَا كَأَنَّهُ رُءُوسُ الشَّيَاطِينِ (65) |
| ميوه‌اش گويى چون کله‌هاى شياطين است، (65) |
| فَإِنَّهُمْ لَآكِلُونَ مِنْهَا فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ (66) |
| پس [دوزخيان] حتماً از آن مى‌خورند و شکمها را از آن پر مى‌کنند، (66) |
| ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْهَا لَشَوْبًا مِنْ حَمِيمٍ (67) |
| سپس ايشان را بر سر آن، آميغى از آب جوشان است؛ (67) |
| ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِيمِ (68) |
| آنگاه بازگشتشان بى‌گمان به سوى دوزخ است. (68) |
| إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءَهُمْ ضَالِّينَ (69) |
| آنها پدران خود را گمراه يافتند، (69) |
| فَهُمْ عَلَىٰ آثَارِهِمْ يُهْرَعُونَ (70) |
| پس ايشان به دنبال آنها مى‌شتابند! (70) |
| وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ (71) |
| و قطعاً پيش از آنها بيشتر پيشينيان به گمراهى افتادند. (71) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِيهِمْ مُنْذِرِينَ (72) |
| و حال آنکه مسلماً در ميانشان هشداردهندگانى فرستاديم. (72) |
| فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ (73) |
| پس ببين فرجام هشدارداده‌شدگان چگونه بود! (73) |
| إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (74) |
| به استثناى بندگان پاکدل خدا! (74) |
| وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ (75) |
| و نوح، ما را ندا داد، و چه نيک اجابت‌کننده بوديم! (75) |
| وَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (76) |
| و او و کسانش را از اندوه بزرگ رهانيديم. (76) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |