| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 71 |
|
| وَلَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ (158) |
| و اگر [در راه جهاد] بميريد يا کشته شويد، قطعاً به سوى خدا گردآورده خواهيد شد. (158) |
| فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ ۖ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ ۖ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ (159) |
| پس به [برکت] رحمت الهى، با آنان نرمخو [و پُرمِهر] شدى، و اگر تندخو و سختدل بودى قطعاً از پيرامون تو پراکنده مى‌شدند. پس، از آنان درگذر و برايشان آمرزش بخواه، و در کار[ها] با آنان مشورت کن، و چون تصميم گرفتى بر خدا توکل کن، زيرا خداوند توکل‌کنندگان را دوست مى‌دارد. (159) |
| إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ ۖ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (160) |
| اگر خدا شما را يارى کند، هيچ کس بر شما غالب نخواهد شد؛ و اگر دست از يارى شما بردارد، چه کسى بعد از او شما را يارى خواهد کرد؟ و مؤمنان بايد تنها بر خدا توکل کنند. (160) |
| وَمَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ ۚ وَمَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِمَا غَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (161) |
| و هيچ پيامبرى را نسزد که خيانت ورزد، و هر کس خيانت ورزد، روز قيامت با آنچه در آن خيانت کرده بيايد؛ آنگاه به هر کس [پاداش] آنچه کسب کرده، به تمامى داده مى‌شود، و بر آنان ستم نرود. (161) |
| أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ كَمَنْ بَاءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ ۚ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ (162) |
| آيا کسى که خشنودى خدا را پيروى مى‌کند، چون کسى است که به خشمى از خدا دچار گرديده و جايگاهش جهنم است؟ و چه بد بازگشتگاهى است. (162) |
| هُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ (163) |
| [هر يک از] ايشان را نزد خداوند درجاتى است، و خدا به آنچه مى‌کنند بيناست. (163) |
| لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (164) |
| به يقين، خدا بر مؤمنان منت نهاد [که] پيامبرى از خودشان در ميان آنان برانگيخت، تا آيات خود را بر ايشان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت به آنان بياموزد، قطعاً پيش از آن در گمراهى آشکارى بودند. (164) |
| أَوَلَمَّا أَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَيْهَا قُلْتُمْ أَنَّىٰ هَٰذَا ۖ قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِكُمْ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (165) |
| آيا چون به شما [در نبرد اُحد] مصيبتى رسيد -[با آنکه در نبرد بدر] دو برابرش را [به دشمنان خود] رسانديد- گفتيد: «اين [مصيبت] از کجا [به ما رسيد]؟» بگو: «آن از خود شما [و ناشى از بى‌انضباطى خودتان] است.» آرى! خدا به هر چيزى تواناست. (165) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |