| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 50 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| الم (1) |
| الف، لام، ميم. (1) |
| اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ (2) |
| خداست که هيچ معبودِ [بحقى] جز او نيست و زنده [پاينده] است. (2) |
| نَزَّلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ وَأَنْزَلَ التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ (3) |
| اين کتاب را در حالى که مؤيّد آنچه [از کتابهاى آسمانى] پيش از خود مى‌باشد، به حق [و به تدريج] بر تو نازل کرد، و تورات و انجيل را... (3) |
| مِنْ قَبْلُ هُدًى لِلنَّاسِ وَأَنْزَلَ الْفُرْقَانَ ۗ إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ ۗ وَاللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ (4) |
| پيش از آن براى رهنمود مردم فرو فرستاد، و فرقان [=جداکننده حق از باطل] را نازل کرد. کسانى که به آيات خدا کفر ورزيدند، بى‌ترديد عذابى سخت خواهند داشت، و خداوند، شکست‌ناپذير و صاحب‌انتقام است. (4) |
| إِنَّ اللَّهَ لَا يَخْفَىٰ عَلَيْهِ شَيْءٌ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ (5) |
| در حقيقت، هيچ چيز [نه] در زمين و نه در آسمان بر خدا پوشيده نمى‌ماند. (5) |
| هُوَ الَّذِي يُصَوِّرُكُمْ فِي الْأَرْحَامِ كَيْفَ يَشَاءُ ۚ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (6) |
| اوست کسى که شما را آن گونه که مى‌خواهد در رحمها صورتگرى مى‌کند. هيچ معبودى جز آن تواناى حکيم نيست. (6) |
| هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ ۖ فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَابْتِغَاءَ تَأْوِيلِهِ ۗ وَمَا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ ۗ وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا ۗ وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ (7) |
| اوست کسى که اين کتاب [=قرآن] را بر تو فرو فرستاد. پاره‌اى از آن، آيات محکم [=صريح و روشن] است. آنها اساس کتابند؛ و [پاره‌اى] ديگر متشابهاتند [که تأويل‌پذيرند]. اما کسانى که در دلهايشان انحراف است براى فتنه‌جويى و طلب تأويل آن [به دلخواه خود،] از متشابه آن پيروى مى‌کنند، با آنکه تأويلش را جز خدا و ريشه‌داران در دانش کسى نمى‌داند. [آنان که] مى‌گويند: «ما بدان ايمان آورديم، همه [چه محکم و چه متشابه] از جانب پروردگار ماست»، و جز خردمندان کسى متذکر نمى‌شود. (7) |
| رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ (8) |
| [مى‌گويند:] پروردگارا، پس از آنکه ما را هدايت کردى، دلهايمان را دستخوش انحراف مگردان، و از جانب خود، رحمتى بر ما ارزانى دار که تو خود بخشايشگرى. (8) |
| رَبَّنَا إِنَّكَ جَامِعُ النَّاسِ لِيَوْمٍ لَا رَيْبَ فِيهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُخْلِفُ الْمِيعَادَ (9) |
| پروردگارا، به يقين، تو در روزى که هيچ ترديدى در آن نيست، گردآورنده [جمله] مردمانى. قطعاً خداوند در وعده [خود] خلاف نمى‌کند. (9) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |