| سوره 27 | سوره مبارکه النمل | صفحه 377 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| طس ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْقُرْآنِ وَكِتَابٍ مُبِينٍ (1) |
| طا، سين. اين است آيات قرآن و [آيات] کتابى روشنگر، (1) |
| هُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ (2) |
| که [مايه] هدايت و بشارت براى مؤمنان است. (2) |
| الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ (3) |
| همانان که نماز برپا مى‌دارند و زکات مى‌دهند و خود به آخرت يقين دارند. (3) |
| إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمَالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ (4) |
| کسانى که به آخرت ايمان ندارند، کردارهايشان را در نظرشان بياراستيم [تا همچنان] سرگشته بمانند. (4) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذَابِ وَهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ (5) |
| آنان کسانى‌اند که عذاب سخت براى ايشان خواهد بود، و در آخرت، خود زيانکارترين [مردم]اند. (5) |
| وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ (6) |
| و حقاً تو قرآن را از سوى حکيمى دانا دريافت مى‌دارى. (6) |
| إِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ نَارًا سَآتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُمْ بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ (7) |
| [يادکن] هنگامى را که موسى به خانواده خود گفت: «من آتشى به نظرم رسيد، به زودى براى شما خبرى از آن خواهم آورد، يا شعله آتشى براى شما مى‌آورم، باشد که خود را گرم کنيد.» (7) |
| فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (8) |
| چون نزد آن آمد، آوا رسيد که: «خجسته [و مبارک گرديد] آنکه در کنار اين آتش و آنکه پيرامون آن است، و منزه است خدا، پروردگار جهانيان.» (8) |
| يَا مُوسَىٰ إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (9) |
| «اى موسى، اين منم خداى عزيز حکيم.» (9) |
| وَأَلْقِ عَصَاكَ ۚ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّىٰ مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ ۚ يَا مُوسَىٰ لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ (10) |
| و عصايت را بيفکن. پس چون آن را همچون مارى ديد که مى‌جنبد، پشت گردانيد و به عقب بازنگشت. «اى موسى، مترس که فرستادگان پيش من نمى‌ترسند. (10) |
| إِلَّا مَنْ ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْنًا بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ (11) |
| ليکن کسى که ستم کرده سپس -بعد از بدى- نيکى را جايگزين [آن] گردانيده، [بداند] که من آمرزنده مهربانم. (11) |
| وَأَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ ۖ فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ (12) |
| و دستت را در گريبانت کن تا سپيد بى‌عيب بيرون آيد. [اينها] از [جمله] نشانه‌هاى نُه‌گانه‌اى است [که بايد] به سوى فرعون و قومش [ببَرى]، زيرا که آنان مردمى نافرمانند. (12) |
| فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَٰذَا سِحْرٌ مُبِينٌ (13) |
| و هنگامى که آيات روشنگر ما به سويشان آمد گفتند: «اين سحرى آشکار است.» (13) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |