| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 166 |
|
| فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَٰذِهِ ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَىٰ وَمَنْ مَعَهُ ۗ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (131) |
| [ولى به متذکّر نشدند ]پس هنگامى که خوشى و رفاه به سراغشان مى آمد مى گفتند: اين از [خوبى ]ماست و چون گزندى به آنان مى رسيد به موسى و کسانى که با او بودند فال بد مى زدند. آگاه باشيد که شومى [و بدبختى ]آنان تنها نزد خداست [که گناه را مايه بدبختى آنان ساخته است ]ولى بيشترشان [اين را ]نمى دانستند. (131) |
| وَقَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (132) |
| و [به موسى ]گفتند: هر گونه آيتى براى ما بياورى که ما را با آن افسون کنى، ما هرگز به تو ايمان نخواهيم آورد. (132) |
| فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ وَالدَّمَ آيَاتٍ مُفَصَّلَاتٍ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا مُجْرِمِينَ (133) |
| پس توفان و ملخ و شپش و قورباغه و خون را که معجزاتى جدا جدا بودند بر آنان فرستاديم ولى تکبر ورزيدند و مردمى مجرم بودند. (133) |
| وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِنْدَكَ ۖ لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (134) |
| و هنگامى که عذاب بر آنان واقع شد گفتند: اى موسى! به خاطر ما، پروردگارت را به آن عهدى که نزد تو دارد بخوان، اگر اين عذاب را از ما بردارى حتماً سخن تو را باور مى کنيم و بنى اسرائيل را [آزاد مى سازيم و ]با تو مى فرستيم. (134) |
| فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَىٰ أَجَلٍ هُمْ بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنْكُثُونَ (135) |
| پس هنگامى که آن عذاب را تا سرآمدى که بايد بدان مى رسيدند از آنان برداشتيم ناگهان پيمان شکنى کردند. (135) |
| فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ (136) |
| پس از آنان انتقام گرفتيم و در دريا غرقشان کرديم، چرا که آيات ما را تکذيب کردند و از آنها غافل بودند. (136) |
| وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ بِمَا صَبَرُوا ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا كَانُوا يَعْرِشُونَ (137) |
| و آن قومى را که همواره به زبونى کشانده مى شدند وارث شرق و غرب آن سرزمينى ساختيم که در آن برکت نهاده بوديم، و آن سخن نيکوى پروردگارت درباره بنى اسرائيل [مبنّى بر حاکميّت آنان]، به سبب صبرى که کردند تحقّق يافت و آنچه را فرعون و قوم او [از قصرهاى پرشکوه ]مى ساختند و آن باغهاى داربست دار را که فراهم مى کردند ويران کرديم. (137) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |