| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 169 |
|
| وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَىٰ إِلَىٰ قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِنْ بَعْدِي ۖ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ ۖ وَأَلْقَى الْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ ۚ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَكَادُوا يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَاءَ وَلَا تَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (150) |
| و چون موسى با خشم و تأسّف به سوى قومش بازگشت، گفت: بعد از من چه بد مرا جانشينى کرديد! آيا در کار پروردگارتان عجله کرديد؟ و الواح را انداخت و سرِ برادرش (هارون) را گرفته به سوى خود مى کشيد. هارون گفت: اى پسر مادرم! همانا اين قوم مرا به ناتوانى کشاندند و نزديک بود مرا بکشند، پس دشمنان را به شماتت من وادار مکن و مرا با اين قوم ظالم [برابر ]قرار مده. (150) |
| قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِأَخِي وَأَدْخِلْنَا فِي رَحْمَتِكَ ۖ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ (151) |
| [موسى ]گفت: پروردگارا! بر من و بر برادرم ببخشاى، و ما را به رحمت خود درآور، و تو رحم کننده ترين رحم کنندگانى. (151) |
| إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ (152) |
| همانا کسانى که آن گوساله را [معبود خود ]گرفتند، به زودى خشمى از پروردگارشان و ذلّتى در زندگى دنيا به آنان خواهد رسيد. و بدينگونه ما افترازنندگان را کيفر مى دهيم. (152) |
| وَالَّذِينَ عَمِلُوا السَّيِّئَاتِ ثُمَّ تَابُوا مِنْ بَعْدِهَا وَآمَنُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (153) |
| و کسانى که کارهاى بد کردند و بعد از آن توبه نمودند و ايمان آوردند، بى شک پروردگار تو بعد از آن آمرزگار و رحيم است. (153) |
| وَلَمَّا سَكَتَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبُ أَخَذَ الْأَلْوَاحَ ۖ وَفِي نُسْخَتِهَا هُدًى وَرَحْمَةٌ لِلَّذِينَ هُمْ لِرَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ (154) |
| و چون خشم موسى فرو نشست، الواح را برداشت و در نوشته آنها هدايت و رحمتى بود براى کسانى که از پروردگارشان هراس دارند. (154) |
| وَاخْتَارَ مُوسَىٰ قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِمِيقَاتِنَا ۖ فَلَمَّا أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُمْ مِنْ قَبْلُ وَإِيَّايَ ۖ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاءُ مِنَّا ۖ إِنْ هِيَ إِلَّا فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَنْ تَشَاءُ وَتَهْدِي مَنْ تَشَاءُ ۖ أَنْتَ وَلِيُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا ۖ وَأَنْتَ خَيْرُ الْغَافِرِينَ (155) |
| و موسى از قوم خود هفتاد مرد را براى ميعاد ما انتخاب کرد، پس چون زلزله آنان را فرا گرفت گفت: پروردگارا! اگر مى خواستى آنان را و مرا پيش تر هلاک مى کردى. آيا ما را به سزاى آنچه سفيهانمان کردند هلاک مى کنى؟ اين جز امتحان تو نيست، هر که را بخواهى با آن گمراه مى سازى و هر که را بخواهى هدايت مى کنى، تو ولىّ مايى پس ما را بيامرز و تو بهترين آمرزندگانى. (155) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |