| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 205 |
|
| التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ ۗ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ (112) |
| [اين مؤمنان ]همان توبه کنندگان و عابدان و ستايشگران و سياحت کنندگان [در راه خدا ]و رکوع کنندگان و سجده کنندگان و وادار کنندگان به کارهاى پسنديده و باز دارندگان از کارهاى ناپسند و نگهبانان حدود خدا هستند. و به مؤمنان بشارت ده. (112) |
| مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَىٰ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ (113) |
| براى پيغمبر و کسانى که ايمان آورده اند روا نيست که براى مشرکان ـ پس از آن که برايشان روشن شده است که آنان اهل دوزخ اند ـ طلب مغفرت کنند، اگر چه آنان خويشاوند باشند. (113) |
| وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ ۚ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ (114) |
| و طلب مغفرت کردن ابراهيم براى پدرش تنها به خاطر وعده اى بود که به او داده بود; ولى هنگامى که براى او روشن شد که وى دشمن خداست، از او بيزارى جست. همانا ابراهيم [نسبت به پدرش ]بسيار دلسوز و [در برابر آزارهاى او ]بسيار بردبار بود. (114) |
| وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِلَّ قَوْمًا بَعْدَ إِذْ هَدَاهُمْ حَتَّىٰ يُبَيِّنَ لَهُمْ مَا يَتَّقُونَ ۚ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ (115) |
| و خدا چنين نيست که گروهى را پس از آن که هدايتشان کرده است گمراه شمرد مگر اين که آنچه را بايد از آن پرهيز کنند برايشان بيان کند [و آنان تمرّد کنند ]همانا خدا به هر چيزى داناست. (115) |
| إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ يُحْيِي وَيُمِيتُ ۚ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ (116) |
| همانا حاکميّت آسمان ها و زمين مختصّ خداست، حيات مى بخشد و مى ميراند، و جز خدا براى شما يار و ياورى نخواهد بود. (116) |
| لَقَدْ تَابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ وَالْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِي سَاعَةِ الْعُسْرَةِ مِنْ بَعْدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِنْهُمْ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ ۚ إِنَّهُ بِهِمْ رَءُوفٌ رَحِيمٌ (117) |
| همانا خداوند پيامبر و [نيز ]مهاجران و انصار را که به هنگام سختى از او پيروى کردند مورد لطف خود قرار داد پس از آنکه نزديک بود دلهاى گروهى از آنان منحرف شود، آنگاه خدا بر آنان بخشيد. قطعاً او نسبت به آنان مهربان و رحيم است. (117) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |