| سوره 9 | سوره مبارکه التوبة | صفحه 206 |
|
| وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّىٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَظَنُّوا أَنْ لَا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (118) |
| و نيز آن سه تن را که [از رفتن به تبوک ]باز ماندند، تا وقتى که زمين با همه وسعتش بر آنان تنگ شد و از خود به تنگ آمدند، و يقين کردند که پناهى از خدا جز به سوى او نيست، آنگاه به آنان لطف کرد تا توبه کنند. همانا خداست که بسيار توبه پذير و رحيم است. (118) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ (119) |
| اى کسانى که ايمان آورده ايد! از خدا پروا کنيد و با صداقت پيشگان باشيد. (119) |
| مَا كَانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَمَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ أَنْ يَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَلَا يَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (120) |
| براى اهل مدينه و اعراب صحرانشين که اطراف آنانند، نشايد که [در سفر جهاد ]از رسول خدا تخلّف کنند و نشايد که حضور خود را از او دريغ دارند. اين بدان سبب است که هيچ تشنگى يا خستگى يا گرسنگى اى در راه خدا به آنان نمى رسد، و در هيچ زمينى قدم نمى گذارند که کافران را به خشم آورد و به هيچ دشمنى آسيبى نمى رسانند مگر اينکه به سبب آن، عملى شايسته براى آنان نوشته مى شود. قطعاً خدا اجر نيکوکاران را ضايع نمى کند. (120) |
| وَلَا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً وَلَا يَقْطَعُونَ وَادِيًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (121) |
| و هيچ مال کم يا زيادى را هزينه نمى کنند و در هيچ وادى اى راه نمى سپرند مگر اينکه براى آنان نوشته مى شود، تا خدا طبق بهترين عملى که مى کردند جزايشان دهد. (121) |
| ۞ وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً ۚ فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ (122) |
| و نشايد که همه مؤمنان [براى آموختن علم دين ]کوچ کنند، پس چرا از ميان هر فرقه اى از آنان، دسته اى کوچ نمى کنند تا در کار دين دانش بياموزند و هنگامى که به قوم خود بازگشتند به آنان اخطار کنند شايد برحذر شوند. (122) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |