| سوره 10 | سوره مبارکه يونس | صفحه 220 |
|
| فَلَوْلَا كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَىٰ حِينٍ (98) |
| پس چرا هيچ قريه اى (از آنها که هلاک شدند) نبود که ايمان بياورد و ايمانش سودش دهد جز قوم يونس که چون ايمان آوردند عذاب رسوائى (آور) را در زندگى دنيا از آنان برداشتيم و تا زمانى (مدّت زندگى) بهره مندشان کرديم. (98) |
| وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعًا ۚ أَفَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّىٰ يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (99) |
| و اگر پروردگار تو مى خواست، کسانى که در زمينند همه شان يکسره (به اجبار) ايمان مى آوردند پس آيا تو مردم را مجبور مى کنى که مؤمن شوند؟! (99) |
| وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ (100) |
| و هيچ کس را نرسد که ايمان بياورد جز به اذن خدا و پليدى (بى ايمانى) را (خدا) برکسانى قرار مى دهد که عقل را به کار نمى اندازند. (100) |
| قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَا تُغْنِي الْآيَاتُ وَالنُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ (101) |
| بگو: بنگريد (از نشانه هاى خداوندى خدا) چه چيزها در آسمانها و زمين وجود دارد؟ ولى اين نشانه ها و هشدارها در مورد گروهى که ايمان نمى آورند سودى ندارد. (101) |
| فَهَلْ يَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ (102) |
| پس آيا جز همانند روزهاى (عذاب) کسانى را که پيش از آنان گذشته اند انتظار دارند؟ بگو: پس منتظر باشيد که بى شک من با شما از منتظرانم. (102) |
| ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا ۚ كَذَٰلِكَ حَقًّا عَلَيْنَا نُنْجِ الْمُؤْمِنِينَ (103) |
| آنگاه فرستادگان خود و کسانى را که ايمان آورده اند (هنگام عذاب) نجات مى بخشيم. بدينگونه مؤمنان را نجات مى دهيم که اين حقى است بر عهده ما. (103) |
| قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ كُنْتُمْ فِي شَكٍّ مِنْ دِينِي فَلَا أَعْبُدُ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَٰكِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِي يَتَوَفَّاكُمْ ۖ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (104) |
| بگو: اى مردم اگر از دين من در شک هستيد پس من آنها را که شما غير از خدا مى پرستيد نمى پرستم ولى آنچنان خدائى را مى پرستم که (جان) شما را مى گيرد و فرمان يافته ام که از مؤمنان باشم. (104) |
| وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (105) |
| و (به من امر شده) که روى (دل) خود را با گرايش به حق براى دين، راست بدار و البتّه از مشرکان مباش. (105) |
| وَلَا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنْفَعُكَ وَلَا يَضُرُّكَ ۖ فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّكَ إِذًا مِنَ الظَّالِمِينَ (106) |
| و جز خدا نخوان چيزى را که نه سودت مى دهد و نه زيانت مى رساند که اگر (چنين) کردى در آن هنگام حتماً تو از ستمکاران خواهى بود. (106) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |