| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 224 |
|
| أُولَٰئِكَ لَمْ يَكُونُوا مُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ وَمَا كَانَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ۘ يُضَاعَفُ لَهُمُ الْعَذَابُ ۚ مَا كَانُوا يَسْتَطِيعُونَ السَّمْعَ وَمَا كَانُوا يُبْصِرُونَ (20) |
| اينان در زمين از دسترس خارج نبوده اند و جز خداوند ياوران و سرپرستانى نداشته اند; عذابشان دو چندان مى شود; آنان نه بر شنيدن توانا بودند و نه مى ديدند. (20) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ (21) |
| اينان کسانى اند که خويشتن را تباه کردند و آنچه به دروغ مى بافتند به ايشان دسترسى پيدا نکرد. (21) |
| لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ (22) |
| ناگزير آنانند که در سراى آخرت زيانکارترينند. (22) |
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَخْبَتُوا إِلَىٰ رَبِّهِمْ أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ (23) |
| همانا کسانى که ايمان آوردند و کارهاى شايسته کردند و در برابر پروردگارشان خاضع بودند ، اينان اهل بهشتند; ايشان در آن جاودانه اند. (23) |
| ۞ مَثَلُ الْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمَىٰ وَالْأَصَمِّ وَالْبَصِيرِ وَالسَّمِيعِ ۚ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (24) |
| مَثل آن دو گروه مَثل نابينا و ناشنوا و بينا و شنواست. آيا مَثل آنها همسان است؟ پس آيا متوجه نمى شويد؟ (24) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ (25) |
| و هر آينه فرستاديم نوح را به سوى قومش ، [او گفت:]<همانا من شما را اخطار کننده اى روشنگرم>; (25) |
| أَنْ لَا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ ۖ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ أَلِيمٍ (26) |
| با اين پيام که مپرستيد مگر خداوند را. من بر شما از عذاب روزى دردناک جدّاً هراسانم. (26) |
| فَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ مَا نَرَاكَ إِلَّا بَشَرًا مِثْلَنَا وَمَا نَرَاكَ اتَّبَعَكَ إِلَّا الَّذِينَ هُمْ أَرَاذِلُنَا بَادِيَ الرَّأْيِ وَمَا نَرَىٰ لَكُمْ عَلَيْنَا مِنْ فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كَاذِبِينَ (27) |
| پس مهترانى از قومش که کفر ورزيدند ، گفتند: <نمى بينيم تو را مگر بشرى همانند خودمان و نمى بينيم تو را که پيرويت کرده باشند ، جز کسانى که ايشان فرومايگان ما هستند. [اينها پيرويت کردند] نسنجيده و بى تأمل و نمى بينيم که شما بر ما هيچ مزيّتى داشته باشيد; بلکه شما را دروغگو مى پنداريم>. (27) |
| قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَآتَانِي رَحْمَةً مِنْ عِنْدِهِ فَعُمِّيَتْ عَلَيْكُمْ أَنُلْزِمُكُمُوهَا وَأَنْتُمْ لَهَا كَارِهُونَ (28) |
| گفت: <اى قوم من! مرا خبر دهيد اگر بر دليل روشنى که از ناحيه پروردگارم است ، متکى باشم و از نزد خودش به من رحمتى بخشيده باشد که بر شما پوشانده شده باشد ، آيا شما را به [پذيرش ]آن وادار مى کنيم در حالى که آن را ناپسند مى داريد. (28) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |