| سوره 13 | سوره مبارکه الرعد | صفحه 254 |
|
| ۞ مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ ۖ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ أُكُلُهَا دَائِمٌ وَظِلُّهَا ۚ تِلْكَ عُقْبَى الَّذِينَ اتَّقَوْا ۖ وَعُقْبَى الْكَافِرِينَ النَّارُ (35) |
| حکايت آن بهشتى که به تقواپيشگان وعده داده شده ، [اين است که] از زيرش نهرهاى فراوان جارى است. ميوه اش و سايه اش هميشگى است. آن فرجام کسانى است که تقوا پيشه کردند و فرجام کافران آتش است. (35) |
| وَالَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَفْرَحُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ ۖ وَمِنَ الْأَحْزَابِ مَنْ يُنْكِرُ بَعْضَهُ ۚ قُلْ إِنَّمَا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ وَلَا أُشْرِكَ بِهِ ۚ إِلَيْهِ أَدْعُو وَإِلَيْهِ مَآبِ (36) |
| و کسانى که به ايشان کتاب آسمانى داديم از آنچه بر تو نازل شده است ، شادمان مى گردند و از اين دسته ها کسانى هستند که بخشى از آن را انکار مى کنند. بگو: <فقط فرمان دارم که خداوند را عبادت کنم و به او شرک نورزم. فقط به سوى او فرا مى خوانم و بازگشتم فقط به سوى اوست>. (36) |
| وَكَذَٰلِكَ أَنْزَلْنَاهُ حُكْمًا عَرَبِيًّا ۚ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَمَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا وَاقٍ (37) |
| و اين گونه نازل کرديم آن را که حکم (فرمان ، قانون و . ..) است و به لغت عرب اگر از هواها و آراى نفسانى آنان پيروى کنى ، بعد از آنچه تو را آمده است - که سراسر دانش است - همانا هيچ ياور و نگه دارنده اى از [عذاب ]خداوند براى تو نخواهد بود. (37) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِنْ قَبْلِكَ وَجَعَلْنَا لَهُمْ أَزْوَاجًا وَذُرِّيَّةً ۚ وَمَا كَانَ لِرَسُولٍ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۗ لِكُلِّ أَجَلٍ كِتَابٌ (38) |
| و همانا پيش از تو رسولانى را فرستاديم و براى آنان همسران و فرزندان و نسلى قرار داديم و هيچ پيامبرى را نسزد که جز به اذن خداوند ، آيتى (معجزه اى) آورد ; براى هر مدتى امرى ثبت شده و تقدير شده است. (38) |
| يَمْحُو اللَّهُ مَا يَشَاءُ وَيُثْبِتُ ۖ وَعِنْدَهُ أُمُّ الْكِتَابِ (39) |
| خداوند هر چه را بخواهد محو مى کند و [هر چه را بخواهد] باقى مى گذارد و نزد اوست اساس امر تقدير شده. (39) |
| وَإِنْ مَا نُرِيَنَّكَ بَعْضَ الَّذِي نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ وَعَلَيْنَا الْحِسَابُ (40) |
| و اگر بنمايانيم به تو برخى از آنچه به آنان وعده مى دهيم و يا تو را [پيش از آن ]بميرانيم ، جز اين نيست که ابلاغ کردن [وعده ها و پيامها] بر تو است و بر ماست حسابرسى. (40) |
| أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ وَاللَّهُ يَحْكُمُ لَا مُعَقِّبَ لِحُكْمِهِ ۚ وَهُوَ سَرِيعُ الْحِسَابِ (41) |
| آيا نديده اند که ما به زمين مى پردازيم و از اطرافش ، آن را مى کاهيم و خداوند حکم مى راند در حالى که حکمش را هيچ تعقيب کننده اى [که مانع آن شود ]نيست و او در حسابرسى سريع است. (41) |
| وَقَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلِلَّهِ الْمَكْرُ جَمِيعًا ۖ يَعْلَمُ مَا تَكْسِبُ كُلُّ نَفْسٍ ۗ وَسَيَعْلَمُ الْكُفَّارُ لِمَنْ عُقْبَى الدَّارِ (42) |
| و همان کسانى که پيش از ايشان بودند ، مکر کردند [ولى کار به جايى نبردند]. پس [بدان ]همه مکرها و نقشه هاى پنهانى از آن خداوند است ; زيرا مى داند آنچه را هر فردى به دست مى آورد و به زودى کافران خواهند دانست که فرجام اين سراى از آنِ کيست. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |