| سوره 14 | سوره مبارکه ابراهيم | صفحه 257 |
|
| قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِنْ نَحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَمَا كَانَ لَنَا أَنْ نَأْتِيَكُمْ بِسُلْطَانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (11) |
| رسولانشان به آنان گفتند: مانيستيم مگر بشرهايى مانند شما; ولى خدا بر هر کس از بندگانش که بخواهد[با نعمت رسالت]منت مى نهد، و ما را نمى رسد که دليلى (معجزه اى) براى شما بياوريم مگر به اذن خدا. بنابراين مؤمنان بايد تنها بر خدا توکل کنند. (11) |
| وَمَا لَنَا أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى اللَّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا ۚ وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَىٰ مَا آذَيْتُمُونَا ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ (12) |
| و چه [عذرى]براى ما هست که بر خدا توکل نکنيم، در حالى که راه هايمان را به ما نمايانده است؟ و بى ترديد بر آزارى که به ما مى کنيد صبر خواهيم کرد. پس توکل کنندگان بايد تنها به خدا توکل کنند. (12) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا ۖ فَأَوْحَىٰ إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ (13) |
| و آنان که کافر بودند، به رسولانشان گفتند: بى ترديد ما شما را از سرزمين مان بيرون مى کنيم و يا حتماً همکيش ما شويد. پس پروردگارشان به سوى آنان وحى کرد که ما قطعاً ستمکاران را هلاک خواهيم کرد. (13) |
| وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ۚ ذَٰلِكَ لِمَنْ خَافَ مَقَامِي وَخَافَ وَعِيدِ (14) |
| و قطعاً شما را پس از آنان در آن سرزمين ساکن مى کنيم. اين [موهبت] براى کسانى است که از مقام [ربوبيت]من بترسند و از بيم دادنم هراس داشته باشند. (14) |
| وَاسْتَفْتَحُوا وَخَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ (15) |
| و طلب گشايش و فتح کردند، و هر زورگوى نافرمانى ناکام شد. (15) |
| مِنْ وَرَائِهِ جَهَنَّمُ وَيُسْقَىٰ مِنْ مَاءٍ صَدِيدٍ (16) |
| جهنّم در پيش روى اوست و از آب چرک و جراحت به وى نوشانده مى شود. (16) |
| يَتَجَرَّعُهُ وَلَا يَكَادُ يُسِيغُهُ وَيَأْتِيهِ الْمَوْتُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَمَا هُوَ بِمَيِّتٍ ۖ وَمِنْ وَرَائِهِ عَذَابٌ غَلِيظٌ (17) |
| آن را جرعه جرعه [و به زحمت]مى نوشد ولى به هيچ وجه فرو بردنش را آسان و گوارا نمى يابد و مرگ از همه سو به او روى مى آورد ولى او مردنى نيست و عذابى سهمگين پيش روى اوست. (17) |
| مَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ أَعْمَالُهُمْ كَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عَاصِفٍ ۖ لَا يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُوا عَلَىٰ شَيْءٍ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ (18) |
| مثل آنان که به پروردگارشان کافر شدند [اين گونه است که] کارهايشان مانند خاکسترى است که در يک روز طوفانى باد به سختى بر آن بوزد [و پراکنده اش کند]; بر چيزى از آنچه کسب کرده اند دست نتوانند يافت. اين است آن گمراهى دور. (18) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |