| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 279 |
|
| وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ ۗ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ (103) |
| و به خوبى مى دانيم که آنان مى گويند: جز اين نيست که قرآن را بشرى به او مى آموزد [چنين نيست; زيرا] زبان آن کس که [تعليم قرآن را] به او نسبت مى دهند گنگ و مبهم است و اين [قرآن] به زبان عربىِ فصيح است. (103) |
| إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ لَا يَهْدِيهِمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (104) |
| همانا کسانى که به آيات خدا ايمان نمى آورند، خدا هدايتشان نمى کند و براى آنان عذابى دردآور است. (104) |
| إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ (105) |
| تنها کسانى به خدا دروغ مى بندند که به آيات خدا ايمان ندارند و اينان خود دروغگويند. (105) |
| مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَٰكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (106) |
| هر کس پس از ايمانش، به خدا کافر شود [گرفتار خشم خدا خواهد شد] مگر کسى که مجبور شود در حالى که قلبش به ايمان آرام باشد; ولى کسانى که سينه براى [پذيرش] کفر گشاده اند، خشمى [شديد] از خدا بر آنان است و عذابى بزرگ برايشان [آماده]است. (106) |
| ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ (107) |
| اين بدان سبب است که آنان زندگى دنيا را بر آخرت برگزيده اند و بدان سبب که خدا گروه کافران را هدايت نمى کند. (107) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ (108) |
| اينان کسانى هستند که خدا بر دل ها و گوش ها و چشم هايشان مهر نهاده است و اينان خود غافل اند. (108) |
| لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْخَاسِرُونَ (109) |
| ناگزير آنان در آخرت خود زيانکارند. (109) |
| ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هَاجَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا فُتِنُوا ثُمَّ جَاهَدُوا وَصَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (110) |
| سپس بى گمان پروردگار تو نسبت به کسانى که پس از آزار ديدن هجرت کردند، سپس جهاد نمودند و شکيبايى پيشه ساختند، بى گمان پروردگار تو پس از آن آمرزگار و رحيم است. (110) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |