| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 289 |
|
| وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَنْ تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ ۖ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ ۚ وَكَانَ الْإِنْسَانُ كَفُورًا (67) |
| و هنگامى که در دريا به شما سختى برسد، هر که را جز او مى خوانيد،[همه] گم و محو مى شوند; پس چون شما را برهاند و به خشکى رساند[از او ]روى مى گردانيد! و انسان بسيار ناسپاس است. (67) |
| أَفَأَمِنْتُمْ أَنْ يَخْسِفَ بِكُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ وَكِيلًا (68) |
| با اين وصف آيا در امانيد از اين که در ناحيه خشکى شما را [در زمين] فرو برد يا طوفانى از سنگريزه بر شما بفرستد، آن گاه نگاهبانى براى خود نيابيد؟! (68) |
| أَمْ أَمِنْتُمْ أَنْ يُعِيدَكُمْ فِيهِ تَارَةً أُخْرَىٰ فَيُرْسِلَ عَلَيْكُمْ قَاصِفًا مِنَ الرِّيحِ فَيُغْرِقَكُمْ بِمَا كَفَرْتُمْ ۙ ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ عَلَيْنَا بِهِ تَبِيعًا (69) |
| يا در امانيد از اين که شما را بار ديگر در آن [دريا ]برگرداند، پس تندبادى شکننده بر شما بفرستد و شما را به سزاى کفرتان غرق کند; پس کسى را نيابيد که براى شما درباره آن از ما بازخواست کند؟! (69) |
| ۞ وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَىٰ كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا (70) |
| و همانا فرزندان آدم را کرامت داديم و در خشکى و دريا[بر مرکب ها و کشتى ها ]سوارشان کرديم و از چيزهاى دلپذير روزيشان داديم و آنان را بر بسيارى از آفريده هاى خود برترى کامل بخشيديم. (70) |
| يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ ۖ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولَٰئِكَ يَقْرَءُونَ كِتَابَهُمْ وَلَا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا (71) |
| [ياد کن]روزى را که هر گروهى از مردم را با پيشوايشان مى خوانيم; پس کسانى که نامه آنان به دست راستشان داده شود، آنان نامه خود را مى خوانند و به قدر نخکِ هسته خرمايى ستم نمى بينند. (71) |
| وَمَنْ كَانَ فِي هَٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِيلًا (72) |
| و هر که در اين [جهان] کور [دل] باشد، او در آخرت [نيز] کور و گمراه تر [از کور]خواهد بود. (72) |
| وَإِنْ كَادُوا لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتَفْتَرِيَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ ۖ وَإِذًا لَاتَّخَذُوكَ خَلِيلًا (73) |
| و به راستى نزديک بود که از آنچه به تو وحى نموديم منحرفت کنند تا غير آن را به دروغ بر ما ببندى و آن گاه تو را دوست مى گرفتند. (73) |
| وَلَوْلَا أَنْ ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدْتَ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئًا قَلِيلًا (74) |
| و اگر تو را ثابت [قدم] نمى داشتيم، به راستى نزديک بود اندکى به سوى آنان متمايل شوى. (74) |
| إِذًا لَأَذَقْنَاكَ ضِعْفَ الْحَيَاةِ وَضِعْفَ الْمَمَاتِ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ عَلَيْنَا نَصِيرًا (75) |
| در آن صورت دو برابر در زندگى و دو برابر پس از مرگ [عذاب را] به تو مى چشانديم; آن گاه ياورى در برابر ما براى خود نمى يافتى. (75) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |