| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 30 |
|
| وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ ۚ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ ۚ وَلَا تُقَاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّىٰ يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ ۖ فَإِنْ قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ ۗ كَذَٰلِكَ جَزَاءُ الْكَافِرِينَ (191) |
| و آنان را هر جا يافتيد بکشيد و از آنجا (مکّه) که شما را بيرون کردند بيرونشان کنيد، و فتنه از قتل بدتر است، و کنار مسجدالحرام با آنان بجنگيد مگر اينکه آنها در آنجا با شما بجنگند، پس اگر با شما جنگيدند آنان را بکشيد که سزاى کافران چنين است. (191) |
| فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (192) |
| پس اگر دست برداشتند ]شما نيز دست بداريد که [بى شک خدا آمرزگار و رحيم است. (192) |
| وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّىٰ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ ۖ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلَا عُدْوَانَ إِلَّا عَلَى الظَّالِمِينَ (193) |
| و با آنان بجنگيد تا فتنه اى نباشد و طاعت خاصّ خدا گردد، پس اگر دست برداشتند ]با آنان نجنگيد زيرا [عقوبت جز بر ظالمان نيست. (193) |
| الشَّهْرُ الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ ۚ فَمَنِ اعْتَدَىٰ عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَىٰ عَلَيْكُمْ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ (194) |
| ماه حرام در برابر ماه حرام است، و حرمت ها قصاص دارند، پس هر کس به شما تعدّى کرد همانگونه که به شما تعدى کرده است او را عقوبت کنيد، و از خدا پروا داشته باشيد، و بدانيد که خدا با تقوا پيشگان است. (194) |
| وَأَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ ۛ وَأَحْسِنُوا ۛ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (195) |
| و در راه خدا انفاق کنيد و ]با ترک انفاق[ خود را به هلاکت نيندازيد و نيکى کنيد، بى گمان خدا نيکوکاران را دوست مى دارد. (195) |
| وَأَتِمُّوا الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلَّهِ ۚ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ ۖ وَلَا تَحْلِقُوا رُءُوسَكُمْ حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ ۚ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ ۚ فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ ۚ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ ۗ تِلْكَ عَشَرَةٌ كَامِلَةٌ ۗ ذَٰلِكَ لِمَنْ لَمْ يَكُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (196) |
| و حجّ و عمره را براى خدا تمام کنيد. پس اگر ممنوع شديد، آنچه از قربانى ميسّر است [تقديم داريد ]و سر خود را نتراشيد تا اينکه قربانى به محلّش برسد. پس هر کس از شما مريض باشد يا از ناحيه سرش آزارى داشته باشد [و ناچار شود که سر بتراشد ]بايد فديه اى بدهد که عبارت است از روزه يا صدقه يا قربانى. پس وقتى که ايمن شديد، هر کس تا [وقت ]حجّ به وسيله عمره بهره بر گرفت آنچه از قربانى ميسّر است [تقديم کند ]و هر کس [قربانى ]نيافت روزه سه روز در حجّ و هفت روز وقتى که برگشتيد [برعهده او است]. اين ده روز کامل است. اين براى کسى است که خانواده اش اهل مسجدالحرام (مکّه و اطراف آن) نباشد; و از خدا پروا داشته باشيد و بدانيد که خدا سخت عقوبت است. (196) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |