| سوره 23 | سوره مبارکه المؤمنون | صفحه 349 |
|
| أَلَمْ تَكُنْ آيَاتِي تُتْلَىٰ عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ بِهَا تُكَذِّبُونَ (105) |
| [به آنان گفته مى شود:] آيا آيات من بر شما خوانده نمى شد و شما آنها را تکذيب مى کرديد؟! (105) |
| قَالُوا رَبَّنَا غَلَبَتْ عَلَيْنَا شِقْوَتُنَا وَكُنَّا قَوْمًا ضَالِّينَ (106) |
| مى گويند: پروردگارا! شقاوت ما بر ما غالب شد و ما مردمى گمراه بوديم. (106) |
| رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظَالِمُونَ (107) |
| پروردگارا! ما را از اين جا بيرون ببر، پس اگر [به گمراهى] برگشتيم حتماً ما ستمکار خواهيم بود. (107) |
| قَالَ اخْسَئُوا فِيهَا وَلَا تُكَلِّمُونِ (108) |
| مى گويد: [اى سگان!] دور شويد و خوار در آن جا بمانيد و [در باره رفع عذاب] با من سخن مگوييد. (108) |
| إِنَّهُ كَانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبَادِي يَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ (109) |
| زيرا گروهى از بندگان من بودند که مى گفتند: پروردگارا! ما ايمان آورديم، پس ما را بيامرز و بر ما رحمت آور و تو بهترين رحمت آورانى. (109) |
| فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِيًّا حَتَّىٰ أَنْسَوْكُمْ ذِكْرِي وَكُنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحَكُونَ (110) |
| پس شما آنان را به مسخره گرفتيد تا آن جا که [از بس به آنان پرداختيد] ياد مرا از خاطر شما بردند و پيوسته به ايشان مى خنديديد. (110) |
| إِنِّي جَزَيْتُهُمُ الْيَوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ (111) |
| همانا من امروز آنان را به خاطر اين که صبر پيشه کردند [بدين گونه] سزا مى دهم که آنان خود به مراد خويش رسيده اند. (111) |
| قَالَ كَمْ لَبِثْتُمْ فِي الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِينَ (112) |
| [خدا] مى گويد: به شمارِ سال ها چقدر در زمين مانديد؟ (112) |
| قَالُوا لَبِثْنَا يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ فَاسْأَلِ الْعَادِّينَ (113) |
| مى گويند: روزى يا بخشى از روزى مانديم، [درست نمى دانيم] پس از شمارگران بپرس . (113) |
| قَالَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا ۖ لَوْ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (114) |
| مى گويد: جز اندکى درنگ نکرده ايد; اگر شما معرفت مى داشتيد [دنياى فانى را بر آخرتِ باقى ترجيح نمى داديد]. (114) |
| أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لَا تُرْجَعُونَ (115) |
| پس آيا خيال کرده ايد که شما را بيهوده آفريده ايم و اين که شما به سوى ما بازگردانده نمى شويد؟! (115) |
| فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ (116) |
| پس متعالى است خدا، آن فرمانرواى حق [از اين که کار بيهوده کند]، هيچ معبودى جز او نيست، [او ]صاحب عرش گران قدر است. (116) |
| وَمَنْ يَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ لَا بُرْهَانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّمَا حِسَابُهُ عِنْدَ رَبِّهِ ۚ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الْكَافِرُونَ (117) |
| و کسى که با خدا معبود ديگرى بخواند که هيچ دليلى بر آن ندارد، حسابش فقط نزد پروردگار او است; بى ترديد کافران پيروز نمى شوند. (117) |
| وَقُلْ رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ (118) |
| و بگو: پروردگارا! [مرا] بيامرز و [بر من] رحمت آور و تو بهترين رحمت آورانى. (118) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |