| سوره 24 | سوره مبارکه النور | صفحه 355 |
|
| رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ ۙ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ (37) |
| انسان هايى که نه تجارتى و نه دادوستدى آنان را از ياد خدا و بپاداشتن نماز و دادن زکات مشغول نمى دارد; از روزى مى ترسند که قلب ها و چشم ها در آن زير و رو مى شود. (37) |
| لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَيَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ ۗ وَاللَّهُ يَرْزُقُ مَنْ يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ (38) |
| [اين گونه ستايش مى کنند] تا خدا به آنان طبق بهترين عملى که کرده اند سزا بدهد و از فضل خود براى آنان بيفزايد; و خدا به هر که بخواهد بى حساب عطا مى کند. (38) |
| وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ كَسَرَابٍ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّىٰ إِذَا جَاءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ ۗ وَاللَّهُ سَرِيعُ الْحِسَابِ (39) |
| و کسانى که کفر ورزيده اند، اعمالشان [که به عنوان خيرات انجام مى دهند] مانند سرابى است در بيابانى که تشنه آن را آب مى پندارد، اما وقتى که به آن جا رسيد آن را چيزى نمى يابد و خدا را نزدش مى يابد که حساب او را کامل مى دهد و خدا حسابش سريع است. (39) |
| أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ۚ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا ۗ وَمَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ (40) |
| يا [اعمالشان] مانند ظلماتى است در دريايى عميق که موجى آن را مى پوشاند که بالاى آن موجى ديگر است و بالاى آن ابرى است; ظلماتى است بعضى بالاى بعضى; هرگاه [آدمى] دست خويش را بيرون آورد بعيد است آن را ببيند; و کسى که خدا نورى براى او قرار نداده است هيچ نورى براى او نيست. (40) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّيْرُ صَافَّاتٍ ۖ كُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِيحَهُ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ (41) |
| آيا نديده اى که هر که در آسمان ها و زمين است و پرندگان در حالى که پر گشوده اند خدا را تنزيه مى کنند و هر يک، نيايش و تنزيه خود را مى داند؟ و خدا به آنچه مى کنند آگاه است. (41) |
| وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ (42) |
| و فرمانروايى آسمان ها و زمين براى خدا است و حرکت [نهايى] فقط به سوى او است. (42) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ ۖ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ (43) |
| آيا نديده اى که خدا ابرى را مى راند سپس ميان [اجزاى] آن پيوستگى برقرار مى کند، آن گاه آن را متراکم مى سازد; پس مى بينى که باران از لابه لاى آن بيرون مى آيد، و از آسمان از کوه هايى [از ابر منجمد شده] که در آن جا هست تگرگى فرو مى ريزد، پس [خسارت] آن را به هر که بخواهد مى رساند و آن را از هر که بخواهد دور مى کند; نزديک است شعاع برقش چشم ها را ببرد. (43) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |