| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 38 |
|
| وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنْكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا ۖ فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا فَعَلْنَ فِي أَنْفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ ۗ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (234) |
| و کسانى از شما که مى ميرند و همسرانى بر جاى مى گذارند بايد [همسرانشان ]خود را تا چهار ماه و ده روز در انتظار نگاه دارند، پس وقتى که به پايان مدّتشان رسيدند، در مورد آنچه درباره خود [جهت ازدواج ]به طور پسنديده انجام مى دهند بر شما گناهى نيست. و خدا به آنچه مى کنيد آگاه است. (234) |
| وَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا عَرَّضْتُمْ بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاءِ أَوْ أَكْنَنْتُمْ فِي أَنْفُسِكُمْ ۚ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ سَتَذْكُرُونَهُنَّ وَلَٰكِنْ لَا تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلَّا أَنْ تَقُولُوا قَوْلًا مَعْرُوفًا ۚ وَلَا تَعْزِمُوا عُقْدَةَ النِّكَاحِ حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْكِتَابُ أَجَلَهُ ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا فِي أَنْفُسِكُمْ فَاحْذَرُوهُ ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ (235) |
| و در مورد خواستگارى از زنان [در عدّه ]که آن را به طور کنايه اظهار مى کنيد يا در دلهايتان پنهان مى داريد بر شما گناهى نيست، خدا مى دانست که شما آنها را ياد خواهيد کرد، ولى به طور پنهانى با آنان وعده [نامشروع ]نگذاريد مگر اينکه سخنى پسنديده بگوئيد. و با آنان عقد نکاح نبنديد تا آن مدّت مقرژر (عدّه) به پايان برسد; و بدانيد که خدا آنچه را در دلهايتان است مى داند، پس از [نافرمانى ]و بر حذر باشيد، و بدانيد که خدا بسيار آمرزنده و بردبار است. (235) |
| لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِيضَةً ۚ وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدَرُهُ مَتَاعًا بِالْمَعْرُوفِ ۖ حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنِينَ (236) |
| اگر زنان را مادامى که با آنان آميزش نکرده و مهرى برايشان مقرر نداشته ايد طلاق داديد گناهى بر شما نيست ولى بايد آنان را به طور پسنديده، به نوعى بهره مند کنيد، بر عهده توانگران به اندازه [توان ]آنان است و بر عهده تنگدستان به اندازه [توان ]آنان که اين حقّى است بر عهده نيکوکاران. (236) |
| وَإِنْ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إِلَّا أَنْ يَعْفُونَ أَوْ يَعْفُوَ الَّذِي بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكَاحِ ۚ وَأَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوَىٰ ۚ وَلَا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (237) |
| و اگر پيش از آنکه با آنان آميزش کنيد طلاقشان داديد و مهر برايشان مقرّر کرده ايد نصفِ آنچه را مقرّر کرده ايد [بدهيد ]مگر اينکه آنان گذشت کنند يا آن کسى که عقد نکاح به دست او است گذشت کند; و گذشت کردن شما به تقوا نزديکتر است و فضل و احسان در ميان خود را فراموش نکنيد; همانا خدا به آنچه مى کنيد بيناست. (237) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |